Job 21

Ijob respondis kaj diris:

Job prit la parole et dit:

Aŭskultu mian parolon; Kaj ĝi estu anstataŭ viaj konsoloj.

Ecoutez, écoutez mes paroles, Donnez-moi seulement cette consolation.

Toleru, ke mi parolu; Kaj kiam mi finos mian paroladon, tiam moku.

Laissez-moi parler, je vous prie; Et, quand j'aurai parlé, tu pourras te moquer.

Ĉu kontraŭ homo mi disputas? Kaj kial mi ne estu malpacienca?

Est-ce contre un homme que se dirige ma plainte? Et pourquoi mon âme ne serait-elle pas impatiente?

Turnu vin al mi, kaj vi eksentos teruron, Kaj vi metos la manon sur la buŝon.

Regardez-moi, soyez étonnés, Et mettez la main sur la bouche.

Kiam mi ekpensas pri tio, min atakas teruro, Kaj tremo kaptas mian korpon.

Quand j'y pense, cela m'épouvante, Et un tremblement saisit mon corps.

Kial malpiuloj vivas, Atingas maljunecon, akiras grandan havaĵon?

Pourquoi les méchants vivent-ils? Pourquoi les voit-on vieillir et accroître leur force?

Ilia idaro estas bone aranĝita antaŭ ili, kune kun ili, Kaj ilia devenantaro estas antaŭ iliaj okuloj.

Leur postérité s'affermit avec eux et en leur présence, Leurs rejetons prospèrent sous leurs yeux.

Iliaj domoj estas en paco, sen timo; Kaj la vergo de Dio ne estas sur ili.

Dans leurs maisons règne la paix, sans mélange de crainte; La verge de Dieu ne vient pas les frapper.

Ilia bovo naskigas kaj ne estas forpuŝata; Ilia bovino gravediĝas kaj ne abortas.

Leurs taureaux sont vigoureux et féconds, Leurs génisses conçoivent et n'avortent point.

Siajn malgrandajn infanojn ili elirigas kiel ŝafaron, Kaj iliaj knaboj saltas.

Ils laissent courir leurs enfants comme des brebis, Et les enfants prennent leurs ébats.

Ili ĝojkrias sub la sonoj de tamburino kaj harpo, Ili estas gajaj sub la sonoj de fluto.

Ils chantent au son du tambourin et de la harpe, Ils se réjouissent au son du chalumeau.

Ili pasigas siajn tagojn en bonstato, Kaj iras en Ŝeolon momente.

Ils passent leurs jours dans le bonheur, Et ils descendent en un instant au séjour des morts.

Kaj tamen ili diras al Dio: Foriru de ni, Ni ne deziras koni Viajn vojojn;

Ils disaient pourtant à Dieu: Retire-toi de nous; Nous ne voulons pas connaître tes voies.

Kio estas la Plejpotenculo, ke ni servu al Li? Kaj kian utilon ni havos, se ni turnos nin al Li?

Qu'est-ce que le Tout-Puissant, pour que nous le servions? Que gagnerons-nous à lui adresser nos prières?

Sed ne de ili dependas ilia bonstato; La pensmaniero de la malpiuloj estas malproksima de mi.

Quoi donc! ne sont-ils pas en possession du bonheur? -Loin de moi le conseil des méchants!

Ĝis kiam? La lumilo de la malpiuloj estingiĝu, Kaj ilia pereo venu sur ilin; Suferojn Li partodonu al ili en Sia kolero.

Mais arrive-t-il souvent que leur lampe s'éteigne, Que la misère fonde sur eux, Que Dieu leur distribue leur part dans sa colère,

Ili estu kiel pajlero antaŭ vento, Kaj kiel grenventumaĵo, kiun forportas ventego.

Qu'ils soient comme la paille emportée par le vent, Comme la balle enlevée par le tourbillon?

Dio konservas lian malfeliĉon por liaj infanoj; Li repagu al li mem, ke li sciu;

Est-ce pour les fils que Dieu réserve le châtiment du père? Mais c'est lui que Dieu devrait punir, pour qu'il le sente;

Liaj propraj okuloj vidu lian malfeliĉon, Kaj el la kolero de la Plejpotenculo li trinku.

C'est lui qui devrait contempler sa propre ruine, C'est lui qui devrait boire la colère du Tout-Puissant.

Ĉar kiom interesas lin lia domo post li, Kiam la nombro de liaj monatoj finiĝis?

Car, que lui importe sa maison après lui, Quand le nombre de ses mois est achevé?

Ĉu oni povas instrui scion al Dio, Kiu juĝas ja plej altajn?

Est-ce à Dieu qu'on donnera de la science, A lui qui gouverne les esprits célestes?

Unu mortas meze de sia abundeco, Tute trankvila kaj kontenta;

L'un meurt au sein du bien-être, De la paix et du bonheur,

Lia brusto estas plena de lakto, Kaj liaj ostoj estas saturitaj de medolo.

Les flancs chargés de graisse Et la moelle des os remplie de sève;

Alia mortas kun animo suferanta, Kaj li ne ĝuis bonon.

L'autre meurt, l'amertume dans l'âme, Sans avoir joui d'aucun bien.

Sed ambaŭ kune ili kuŝas en la tero, Kaj vermoj ilin kovras.

Et tous deux se couchent dans la poussière, Tous deux deviennent la pâture des vers.

Vidu, mi scias viajn pensojn, Kaj la argumentojn, kiujn vi malice kolektas kontraŭ mi;

Je sais bien quelles sont vos pensées, Quels jugements iniques vous portez sur moi.

Vi diros: Kie estas la domo de la nobelo? Kaj kie estas la tendo, en kiu loĝis la malpiuloj?

Vous dites: Où est la maison de l'homme puissant? Où est la tente qu'habitaient les impies?

Sed demandu la vojaĝantojn, Kaj ne malatentu iliajn atestojn:

Mais quoi! n'avez-vous point interrogé les voyageurs, Et voulez-vous méconnaître ce qu'ils prouvent?

En tago de malfeliĉo la malpiulo estas ŝirmata, En tago de kolero li estas metata flanken.

Au jour du malheur, le méchant est épargné; Au jour de la colère, il échappe.

Kiu montros antaŭ lia vizaĝo lian konduton? Kiu repagos al li, se li ion faris?

Qui lui reproche en face sa conduite? Qui lui rend ce qu'il a fait?

Kaj li estas akompanata al la tomboj, Kaj sur la tomba altaĵeto estas starigataj gardistoj.

Il est porté dans un sépulcre, Et il veille encore sur sa tombe.

Dolĉaj estas por li la terbuloj de la valo, Kaj post li treniĝas ĉiuj homoj, Kaj sennombraj estas tiuj, kiuj iris antaŭ li.

Les mottes de la vallée lui sont légères; Et tous après lui suivront la même voie, Comme une multitude l'a déjà suivie.

Kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo, Kaj viaj respondoj enhavas nur malĝustaĵojn?

Pourquoi donc m'offrir de vaines consolations? Ce qui reste de vos réponses n'est que perfidie.