Psalms 102

Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Raadollisen rukous, kuin hän murheissansa on, ja valituksensa Herran eteen vuodattaa. Herra, kuule minun rukoukseni, ja anna minun huutoni tykös tulla!

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Älä kasvojas minulta peitä hädässä: kallista korvas minun puoleeni; koska minä sinua rukoilen, niin kuule pian minun rukoukseni.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Sillä minun päiväni ovat kuluneet niinkuin savu, ja minun luuni ovat poltetut niinkuin kekäle.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Minun sydämeni on lyöty ja kuivettunut niinkuin heinä, niin että minä myös unohdan leipäni syödä.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Minun luuni tarttuvat lihaani huokauksestani.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Minä olen niinkuin ruovonpäristäjä korvessa: minä olen niinkuin hyypiä hävitetyissä kaupungeissa.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Minä valvon, ja olen niinkuin yksinäinen lintu katon päällä.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Joka päivä häpäisevät viholliseni minua, ja jotka minua syljeskelevät, vannovat minun kauttani.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Sillä minä syön tuhkaa niinkuin leipää, ja sekoitan juomani itkulla,

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

Sinun uhkaukses ja vihas tähden, ettäs minun nostanut olet ja paiskannut maahan.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Minun päiväni ovat kuluneet niinkuin varjo, ja minä kuivetun niinkuin ruoho.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Mutta sinä, Herra, pysyt ijankaikkisesti, ja sinun muistos sukukunnasta sukukuntaan.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Nouse siis ja armahda Zionia; sillä aika on häntä armahtaa, ja aika on tullut.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Sillä sinun palvelias halajavat sitä rakentaa, ja näkisivät mielellänsä, että hänen kivensä ja kalkkinsa valmiit olisivat,

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Että pakanat Herran nimeä pelkäisivät, ja kaikki kuninkaat maan päällä sinun kunniaas.

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Kuin Herra rakentaa Zionin, niin hän nähdään kunniassansa.

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Hän kääntää itsensä hyljättyjen rukouksen puoleen, ja ei katso heidän rukoustansa ylön.

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Se pitää kirjoitettaman tulevaisille sukukunnille, ja se kansa, joka luodaan, pitää kiittämän Herraa.

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Sillä hän katselee pyhästä korkeudestansa: Herra näkee taivaasta maan päälle,

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Että hän kuulee vankein huokaukset, ja kirvoittaa kuoleman lapset;

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Että he saarnaavat Herran nimeä Zionissa, ja hänen kiitostansa Jerusalemissa,

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

Koska kansat ynnä kokoontuvat, ja valtakunnat, Herraa palvelemaan.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Hän nöyryyttää tiellä minun voimani: hän lyhentää minun päiväni.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Minä sanoin: minun Jumalani, älä minua ota pois keski-ijässäni: sinun ajastaikas pysyvät suvusta sukuun.

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Sinä olet muinen maan perustanut, ja taivaat ovat sinun käsialas.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Ne katoovat, mutta sinä pysyt: ne kaikki vanhenevat niinkuin vaate: ne muuttuvat niinkuin vaate, koska sinä heitä muuttelet.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Mutta sinä pysyt niinkuin sinä olet, ja sinun vuotes ei lopu.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Sinun palveliais lapset pysyvät ja heidän sikiänsä sinun edessäs menestyvät.