Job 6

Ijob respondis kaj diris:

Niin Job vastasi ja sanoi:

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Jos minun surkeuteni punnittaisiin, ja minun kärsimiseni yhtä haavaa laskettaisiin vaa´an päälle,

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Niin se olis raskaampi kuin santa meressä; sentähden ovat minun sanani nielletyt ylös.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Sillä Kaikkivaltiaan nuolet ovat minussa, joiden myrkky särpää minun henkeni; ja Jumalan kauhistus tarkoittaa minua.

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Huutaako metsä-aasi, kuin hänellä ruohoja on? ammuuko härkä, kuin hänellä on ruokaa?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Syödäänkö mautointa ilman suolaa? eli maistaako valkuainen munan ruskuaisen ympäriltä?

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Jota minun sieluni ennen kuoitti, se on nyt minun ruokani minun kipuni tähden.

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Jospa minun rukoukseni tapahtuis, ja Jumala antais minulle, mitä minä toivon!

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Että Jumala tahtois ja löis minun rikki, ja päästäis kätensä särkemään minua;

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Niin olis minulla vielä sitte lohdutus, ja minä vahvistuisin sairaudessani, ellei hän säästäisi minua: en ole mitään kuitenkaan kieltänyt pyhän puhetta.

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Mikä on minun väkeni, että minä voisin toivoa? ja mikä on minun loppuni, että minun sieluni vois kärsiväinen olla?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Onko minun väkeni kivinen? eli minun lihani vaskinen?

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Ei ole minulla missään apua; ja minun saatuni on pois ajettu minulta.

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Joka ei osoita lähimmäisellensä laupiutta, hän hylkää Kaikkivaltiaan pelvon.

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Minun veljeni ovat rikkoneet minua vastaan, niinkuin oja ja niinkuin väkevä virta ohitse menneet,

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

Jotka ovat kauhiat jäästä, ja jotka lumi peittää.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Kuin helle heitä ahdistaa, pitää heidän nääntymän, ja kuin palava on, pitää heidän katooman paikastansa.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

Heidän polkunsa poikkeevat pois; he raukeevat tyhjään ja hukkuvat.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

He katsoivat Temanin tietä, rikkaan Arabian polkuja he toivoivat.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Mutta heidän pitää häpiään tuleman, ratki surutoinna ollessansa; ja heidän pitää häpeemän siihen tultuansa.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Sillä ette nyt mitään ole; ja että te näette surkeuden, pelkäätte te.

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Olenko minä sanonut: Tuokaat minulle! eli antakaat minun edestäni lahjoja teidän tavarastanne?

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Ja pelastakaat minua vihollisten kädestä, ja vapahtakaat minua tyrannein käsistä?

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Opettakaat minua, minä olen ääneti, ja jota en minä tiedä, niin neuvokaat minua.

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Kuinka vahvat ovat oikeuden puheet? kuka teissä on se, joka sitä laittaa taitaa?

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Te ajattelette sanoja, ainoastaan nuhdellaksenne, ja teette sanoillanne epäileväisen mielen.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

Te karkaatte köyhän orvon päälle, ja kaivatte lähimmäisellenne kuoppaa.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Mutta että te nyt tahdotte, niin katsokaat minun päälleni, jos minä teidän edessänne valhettelen.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Palatkaat nyt, olkoon pois vääryys: Tulkaat jälleen; minun vastaukseni pitää oikia oleman.

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?

Onko minun kielessäni vääryyttä? eikö minun suulakeni ymmärrä vaivoja?