Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.