Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.