Lamentations 5

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij moede, men laat ons geen rust.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyriër, om met brood verzadigd te worden.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geëerd geweest.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?