Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.
Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.
Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.
Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.