Psalms 55

Aŭskultu, ho Dio, mian preĝon, Kaj ne kaŝu Vin de mia petego.

(Til sangmesteren. Med strengespil. En maskil af David.) Lyt, o Gud, til min Bøn, skjul dig ej for min tryglen,

Atentu min, kaj respondu al mi; Mi ĝemas en mia malĝojo, kaj mi ploregas,

lå mig Øre og svar mig, jeg vånder mig i Klage,

Pro la kriado de la malamiko, Pro la premado de la malbonulo, Ĉar ili preparas kontraŭ mi malicon Kaj kolere min malamas.

jeg stønner ved Fjendernes Råb og de gudløses Skrig; thi Ulykke vælter de over mig, forfølger mig grumt;

Mia koro tremas en mi; Kaj teruroj de morto min atakis;

Hjertet er angst i mit Bryst, Dødens Rædsler er faldet over mig.

Timo kaj tremo venis sur min, Kaj konsternego min kovris.

Frygt og Angst falder på mig, Gru er over mig.

Kaj mi diris: Ho, se mi havus flugilojn kiel kolombo! Mi forflugus kaj mi ie ekloĝus;

Jeg siger: Ak, havde jeg Vinger som Duen, da fløj jeg i Ly,

Malproksimen mi foriĝus, Mi ekloĝus en dezerto. Sela.

ja, langt bort vilde jeg fly og blive i Ørkenen. - Sela.

Mi rapidus al rifuĝejo For de ventego kaj fulmotondro.

Da søgte jeg skyndsomt Tilflugt for rivende Storm og Uvejr.

Pereigu, ho mia Sinjoro, disigu ilian langon; Ĉar mi vidas rabadon kaj malpacon en la urbo.

Herre, forvir og split deres Tungemål! Thi Vold og Ufred ser jeg i Byen;

Tage kaj nokte ili ĉirkaŭas ĝiajn murojn; Kaj malbonfaroj estas interne de ĝi;

de går Rundgang Dag og Nat på dens Mure;

Pereigemo estas interne de ĝi, Kaj trompo kaj falso ne forlasas ĝian straton.

Ulykke, Kvide og Vanheld råder derinde, Voldsfærd og Svig viger aldrig bort fra dens Torve.

Ne malamiko min ja insultas — mi tion tolerus; Ne mia malamanto tenas sin grande kontraŭ mi — mi kaŝus min de li;

Det var ikke en Fjende, som hånede mig - det kunde bæres; min uven ydmygede mig ej - ham kunde jeg undgå;

Sed vi, kiu estas tia sama homo, kiel mi, Mia amiko, mia kamarado,

men du, en Mand af min Stand, en Ven og fortrolig,

Vi, kun kiu ni kune intime paroladis, Iradis en la domon de Dio en la homamaso.

og det skønt vi delte Samværets Sødme, vandrede endrægtelig i Guds Hus.

La morto ilin kaptu, Ili iru vivaj en Ŝeolon; Ĉar malbonagado estas en iliaj loĝejoj, en ilia mezo.

Over dem komme Død, lad dem levende synke i Dødsriget! Thi der er Ondskab i deres Bolig, i deres Indre!

Mi vokas al Dio, Kaj la Eternulo min savos.

Jeg, jeg råber til Gud, og HERREN vil frelse mig.

Vespere kaj matene kaj tagmeze mi plendas kaj ĝemas; Kaj Li aŭskultas mian voĉon.

Jeg klager og stønner ved Kvæld, ved Gry og ved Middag; min Røst vil han høre

Li liberigis pace mian animon de atako kontraŭ mi, Kiam ili grandanombre estis kontraŭ mi.

og udfri min Sjæl i Fred, så de ikke kan komme mig nær; thi mange er de imod mig.

Dio aŭskultos, kaj Li humiligos ilin, La vivanto de eterne; Sela. Ĉar ili ne ŝanĝiĝas Kaj ili ne timas Dion.

Gud, som troner fra Fortids Dage, vil høre og ydmyge dem. - Sela. Thi der er ingen Forandring hos dem, og de frygter ikke for Gud.

Li metis sian manon sur siajn amikojn, Li rompis sian interligon;

På Venner lagde han Hånd og brød sin Pagt.

Pli glata ol butero estas lia buŝo, Sed milito estas en lia koro; Liaj vortoj estas pli delikataj ol oleo, Sed ili estas nudigitaj glavoj.

Glattere end Smør er hans Mund, men Hjertet vil Krig, blødere end Olie hans Ord, skønt dragne Sværd.

Metu vian ŝarĝon sur la Eternulon, Kaj Li vin subtenos; Neniam Li lasos fali piulon.

Kast din Byrde på HERREN, så sørger han for dig, den retfærdige lader han ikke i Evighed rokkes.

Vi, ho Dio, malsuprenigos ilin en la foson de pereo; La homoj de sango kaj falso ne atingos la duonon de siaj tagoj; Sed mi fidas Vin.

Og du, o Gud, nedstyrt dem i Gravens Dyb! Ej skal blodstænkte, svigefulde Mænd nå Hælvten af deres Dage. Men jeg, jeg stoler på dig!