Lamentations 5

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

HERRE, kom vor skæbne i Hu, sku ned og se vor skændsel!

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Vor Arvelod tilfaldt fremmede, Udlændinge fik vore Huse.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Forældreløse, faderløse er vi, som Enker er vore Mødre.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Vort Drikkevand må vi købe, betale må vi vort Brænde.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Åget trykker vor Nakke, vi trættes og finder ej Hvile.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Ægypten rakte vi Hånd, Assur, for at mættes med Brød.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Vore Fædre, som synded, er borte, og vi må bære deres Skyld.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Over os råder Trælle, ingen frier os fra dem.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Med Livsfare henter vi vort Brød, udsatte for Ørkenens Sværd.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Vor Hud er sværtet som en Ovn af Hungerens svidende Lue.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

De skændede kvinder i Zion, Jomfruer i Judas Byer.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Fyrster greb de og hængte, tog intet Hensyn til gamle.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Ynglinge sattes til Kværnen, under Brændeknippet segnede Drenge.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

De gamle forsvandt fra Porten, de unge fra Strengenes Leg.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Vort Hjertes Glæde er borte, vor Dans er vendt til Sorg.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Kronen faldt af vort Hoved, ve os, at vi har syndet!

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Vort Hjerte blev derfor sygt, derfor vort Øje mørkt:

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

For Zions Bjerg, som er øde, Ræve tumler sig der.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Du, HERRE, troner for evigt, fra Slægt til Slægt står din trone.

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Hvi glemmer du os bestandig og svigter os alle dage?

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Omvend os, HERRE, til dig, så vender vi om, giv os nye Dage, som fordum!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.

Eller har du helt stødt os bort, er din Vrede mod os uden Ende?