Psalms 102

Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Modlitba chudého, když sevřín jsa, před Hospodinem vylévá žádosti své.

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Hospodine, slyš modlitbu mou, a volání mé přijdiž k tobě.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Neskrývej tváři své přede mnou, v den ssoužení mého nakloň ke mně ucha svého; když k tobě volám, rychle vyslyš mne.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Nebo mizejí jako dým dnové moji, a kosti mé jako ohniště vypáleny jsou.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Poraženo jest jako bylina, a usvadlo srdce mé, tak že jsem chleba svého jísti zapomenul.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Od hlasu lkání mého přilnuly kosti mé k kůži mé.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Podobný jsem učiněn pelikánu na poušti, jsem jako výr na pustinách.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Bdím, a jsem jako vrabec osamělý na střeše.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Každý den utrhají mi nepřátelé moji, a posměvači moji proklínají mnou.

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

Nebo jídám popel jako chléb, a k nápoji svému slz přiměšuji,

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Pro rozhněvání tvé a zažžený hněv tvůj; nebo zdvihna mne, hodils mnou.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Dnové moji jsou jako stín nachýlený, a já jako tráva usvadl jsem.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Ale ty, Hospodine, na věky zůstáváš, a památka tvá od národu až do pronárodu.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Ty povstana, smiluješ se nad Sionem, nebo čas jest učiniti milost jemu, a čas uložený přišel.

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Nebo líbost mají služebníci tvoji v kamení jeho, a nad prachem jeho slitují se,

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Aby se báli pohané jména Hospodinova, a všickni králové země slávy tvé,

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Když by Hospodin vzdělal Sion, a ukázal se v slávě své,

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Když by popatřil k modlitbě poníženého lidu, nepohrdaje modlitbou jejich.

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Budeť to zapsáno pro budoucí potomky, a lid, kterýž má stvořen býti, chváliti bude Hospodina,

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Že shlédl s výsosti svatosti své. Hospodin s nebe na zemi že popatřil,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Aby vyslyšel vzdychání vězňů, a rozvázal ty, kteříž již k smrti oddání byli,

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

Aby vypravovali na Sionu jméno Hospodinovo, a chválu jeho v Jeruzalémě,

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Když se spolu shromáždí národové a království, aby sloužili Hospodinu.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Ztrápilť jest na cestě sílu mou, ukrátil dnů mých,

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Až jsem řekl: Můj Bože, nebeř mne u prostřed dnů mých; od národu zajisté až do pronárodu jsou léta tvá,

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

I prvé nežlis založil zemi, a dílo rukou svých, nebesa.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Onať pominou, ty pak zůstáváš; všecky ty věci jako roucho zvetšejí, jako oděv změníš je, a změněny budou.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Ty pak jsi tentýž, a léta tvá nikdy nepřestanou. [ (Psalms 102:29) Synové služebníků tvých bydliti budou, a símě jejich zmocní se před tebou. ]