Psalms 104

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Blagoslivljaj Jahvu, dušo moja, Jahve, Bože moj, silno si velik! Odjeven veličanstvom i ljepotom,

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

svjetlošću ogrnut kao plaštem! Nebo si razapeo kao šator,

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

na vodama sagradio dvorove svoje. Od oblaka praviš kola svoja, na krilima vjetrova putuješ.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Vjetrove uzimaš za glasnike, a žarki oganj za slugu svojega.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Zemlju si stavio na stupove njene: neće se poljuljati u vijeke vjekova,

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

pokrio si je vodama bezdanim k'o haljinom, iznad bregova stajahu vode;

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

na tvoju se prijetnju povukoše, od tvoje grmljavine zadrhtaše.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Bregovi se digoše, doline spustiše na mjesto koje si im odredio.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Odredio si granicu koju ne smiju prijeći, da opet ne pokriju zemlju.

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Izvore svraćaš u potoke što žubore među brdima.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Oni poje sve živine poljske, divlji magarci žeđ gase u njima.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Uz njih se gnijezde ptice nebeske i pjevaju među granama.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Ti natapaš bregove iz dvorova svojih, zemlja se nasićuje plodom tvojih ruku.

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

Ti daješ te niče trava za stoku i bilje na korist čovjeku da izvede kruh iz zemlje

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

i vino što razvedruje srce čovječje; da uljem lice osvježi i da kruh okrijepi srce čovjeku.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Stabla se Jahvina napajaju hranom, cedri libanonski koje on zasadi.

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

Ondje se ptice gnijezde, u čempresu dom je rodin.

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Visoki bregovi daju kozorogu a pećine jazavcu sklonište.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Ti si stvorio mjesec da označuje vremena i sunce znade kada ima zaći.

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Kad razastreš tmine i noć se spusti, tad se šuljaju u njoj životinje šumske.

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Lavići riču za plijenom i od Boga hranu traže.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Kad sunce ograne, nestaju i liježu na ležaje.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Tad čovjek izlazi na dnevni posao i na rad do večeri.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Kako su brojna tvoja djela, o Jahve! Sve si to mudro učinio: puna je zemlja stvorenja tvojih.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Eno mora, velika i široka, u njemu vrve gmazovi bez broja, životinje male i velike.

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Onud prolaze nemani, Levijatan kojeg stvori da se igra u njemu.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

I sva ova bića željno čekaju da ih nahraniš na vrijeme.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Daješ li im, tada sabiru: otvaraš li ruku, nasite se dobrima.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Sakriješ li lice svoje, tad se rastuže; ako dah im oduzmeš, ugibaju i opet se u prah vraćaju.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Pošalješ li dah svoj, opet nastaju, i tako obnavljaš lice zemlje.

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

Neka dovijeka traje slava Jahvina: nek' se raduje Jahve u djelima svojim!

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

On pogleda zemlju i ona se potrese, dotakne bregove, oni se zadime.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Pjevat ću Jahvi dokle god živim, svirat ću Bogu svome dokle god me bude.

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Bilo mu milo pjevanje moje! Ja ću se radovati u Jahvi.

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!

Nek' zločinci sa zemlje nestanu i bezbožnika nek' više ne bude! Blagoslivljaj Jahvu, dušo moja! Aleluja!