Lamentations 5

5:1

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Spomeni se, Jahve, što nas je snašlo, pogledaj, vidi sramotu našu!

5:2

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Baština naša pade u ruke strancima, domovi naši pripadoše tuđincima.

5:3

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Siročad smo: oca nemamo, majke su nam kao udovice.

5:4

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Vodu što pijemo plaćamo novcem, i za drvo valja nam platiti.

5:5

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Jaram nam je o vratu, gone nas, iscrpljeni smo, ne daju nam predahnuti.

5:6

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Pružamo ruke k Egiptu i Asiriji da se kruha nasitimo.

5:7

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Oci naši zgriješiše i više ih nema, a mi nosimo krivice njihove.

5:8

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Robovi nama zapovijedaju, a nitko da nas izbavi iz ruku njihovih.

5:9

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Kruh svoj donosimo izlažući život maču u pustinji.

5:10

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Koža nam gori kao peć užarena, ognjicom od plamena gladi.

5:11

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Oskvrnuli su žene na Sionu i djevice u gradovima judejskim.

5:12

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Svojim su rukama vješali knezove, ni lica staračka nisu poštivali.

5:13

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Mladići su nosili žrvnjeve, djeca padala pod bremenom drva.

5:14

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Starci su ostavili vrata, mladići više ne sviraju na lirama.

5:15

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Radosti nesta iz naših srdaca, naš ples se pretvori u tugovanje.

5:16

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Pao je vijenac s naše glave, jao nama što zgriješismo!

5:17

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Evo zašto nam srce boluje, evo zašto nam oči se zastiru:

5:18

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

zato što Gora sionska opustje i po njoj se šuljaju šakali.

5:19

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Ali ti, Jahve, ostaješ zauvijek, tvoj je prijesto od koljena do koljena.

5:20

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Zašto da nas zaboraviš zauvijek, da nas ostaviš za mnoge dane?

5:21

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Vrati nas k sebi, Jahve, obratit ćemo se, obnovi dane naše kao što nekoć bijahu.

5:22

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.

Il' nas hoćeš sasvim zabaciti i na nas se beskrajno srditi?