Job 7

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.

Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće."