Song of Solomon 2

Mi estas la lilio de Ŝaron, La rozo de la valoj.
Аз съм саронският нарцис и кремът на долините.
Kiel rozo inter la dornoj, Tiel estas mia amatino inter la knabinoj.
Като крем сред тръните, така е любимата ми сред дъщерите.
Kiel pomarbo inter arboj nefruktaj, Tiel estas mia amato inter la junuloj. Mi sopiris al lia ombro, jen mi sidiĝis; Kaj liaj fruktoj estas bongustaj al mia palato.
Като ябълково дърво сред горските дървета, така е любимият ми сред синовете. Насладих се на сянката му и седнах, и плодът му бе сладък в устата ми.
Li enkonduku min en vindomon, Kaj lia standardo super mi estu la amo.
Доведе ме в дома на виното и знамето му над мен е любов.
Plifortigu min per vinberkuko, Refreŝigu min per pomsuko; Ĉar mi estas malsana de amo.
Подкрепете ме със сушено грозде, освежете ме с ябълки, защото съм болна от любов.
Lia maldekstra mano estu sub mia kapo, Lia dekstra ĉirkaŭprenu min.
Левицата му е под главата ми и десницата му ме прегръща.
Mi ĵurligas vin, ho filinoj de Jerusalem, Je la gazeloj aŭ la cervoj de la kampo: Ne veku nek sendormigu la amatinon, Ĝis ŝi mem volos.
Заклевам ви, ерусалимски дъщери, в сърните или в полските кошути, да не възбудите, да не събудите любовта, докато сама не пожелае.
Ho, jen estas la voĉo de mia amato! Ho, jen li venas, Rapidante sur la montoj, saltante sur la altaĵoj.
Слушайте! Любимият ми! Ето, идва, играейки по планините и скачайки по хълмовете.
Mia amato similas al gazelo aŭ al cervo. Ho, jen li staras post nia muro, Rigardante tra la fenestro, Sin montrante ĉe la krado.
Любимият ми е като сърна или млад елен. Ето, той стои зад стената ни, гледа в прозорците, наднича през решетката.
Mia amato vokas, li parolas al mi: Leviĝu, mia amatino, mia belulino, ho venu;
Любимият ми отговори и ми каза: Стани, любима моя, прекрасна моя, и ела!
Ĉar la vintro jam forpasis, La pluvo pasis kaj malaperis;
Защото, ето, зимата премина, дъждът отмина и си отиде.
La floroj jam estas sur la tero; La kantosezono jam alvenis, Kaj la voĉo de la turto jam aŭdiĝas en nia lando;
Цветята се появиха на земята, времето за пеене дойде и гласът на гургулицата се чува в земята ни.
La figarbo jam maturigas siajn fruktetojn, La vinbertrunkoj siajn vinberetojn, Kiuj jam bonodoras. Leviĝu, mia amatino, mia belulino, kaj venu.
На смокинята покарват зелените смокини и разцъфтелите лозя издават благоуханието си. Стани, любима моя, прекрасна моя, и ела!
Ho mia kolombino, en la krevaĵoj de la roko, en la kaŝejo de la rokkrutaĵo, Montru al mi vian aspekton, aŭdigu al mi vian voĉon; Ĉar via voĉo estas dolĉa, kaj via aspekto estas bela.
Гълъбице моя, в пукнатините на скалата, в скришните места на канарата, нека видя лицето ти, нека чуя гласа ти, защото гласът ти е сладък и лицето ти — прекрасно.
Kaptu al ni la ŝakalojn, la malgrandajn ŝakalojn, La detruantojn de la vinberĝardenoj, Kiam niaj vinberĝardenoj burĝonas.
Уловете ни лисиците, малките лисици, които съсипват лозята, защото лозята ни цъфтят.
Mia amato apartenas al mi, Kaj mi apartenas al li, Kiu paŝtas inter la rozoj.
Любимият ми е мой, и аз съм негова; той пасе стадо между кремовете.
Ĝis la tago malvarmetiĝos kaj la ombroj forkuros, Turnu vin, ho amato, similiĝu al gazelo aŭ al cervo Sur la montoj de aromaĵoj.
Докато отмине денят и побягнат сенките, обърни се, любими мой, и бъди като сърна или млад елен по разцепените планини.