Job 3

Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
По цьому відкрив Йов уста свої та й прокляв був свій день народження.
Want Job antwoordde en zeide:
І Йов заговорив та й сказав:
De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Хай загине той день, що я в ньому родився, і та ніч, що сказала: Зачавсь чоловік!
Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Нехай стане цей день темнотою, нехай Бог з висоти не згадає його, і нехай не являється світло над ним!...
Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Бодай темрява й морок його заступили, бодай хмара над ним пробувала, бодай темнощі денні лякали його!...
Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Оця ніч бодай темність її обгорнула, нехай у днях року не буде названа вона, хай не ввійде вона в число місяців!...
Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Тож ця ніч нехай буде самітна, хай не прийде до неї співання!
Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Бодай її ті проклинали, що день проклинають, що левіятана готові збудити!
Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Хай потемніють зорі поранку її, нехай має надію на світло й не буде його, і хай вона не побачить тремтячих повік зорі ранньої,
Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
бо вона не замкнула дверей нутра матернього, і не сховала страждання з очей моїх!...
Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Чому я не згинув в утробі? Як вийшов, із нутра то чому я не вмер?
Waarom zijn mij de knieën voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Чого прийняли ті коліна мене? І нащо ті перса, які я був ссав?
Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Бо тепер я лежав би спокійно, я спав би, та був би мені відпочинок
Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
з царями та з земними радниками, що гробниці будують собі,
Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
або із князями, що золото мали, що доми свої сріблом наповнювали!...
Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Або чом я не ставсь недоноском прихованим, немов ті немовлята, що світла не бачили?
Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Там же безбожники перестають докучати, і спочивають там змученосилі,
Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
разом з тим мають спокій ув'язнені, вони не почують вже крику гнобителя!...
De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Малий та великий там рівні, а раб вільний від пана свого...
Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
І нащо Він струдженому дає світло, і життя гіркодухим,
Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
що вичікують смерти й немає її, що її відкопали б, як скарби заховані,
Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
тим, що радісно тішилися б, веселились, коли б знайшли гроба,
Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
мужчині, якому дорога закрита, що Бог тінню закрив перед ним?...
Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Бо зідхання моє випереджує хліб мій, а зойки мої полились, як вода,
Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
бо страх, що його я жахався, до мене прибув, і чого я боявся прийшло те мені...
Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Не знав я спокою й не був втихомирений, і я не відпочив, та нещастя прийшло!...