Job 14

De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.
Людина, що від жінки народжена, короткоденна та повна печалями:
Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.
вона виходить, як квітка й зів'яне, і втікає, мов тінь, і не зостається...
Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.
І на такого Ти очі Свої відкриваєш, і водиш на суд із Собою його!
Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.
Хто чистого вивести може з нечистого? Ані один!
Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;
Якщо визначені його дні, число його місяців в Тебе, якщо Ти призначив для нього мету, що її не перейде,
Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.
відвернися від нього і він заспокоїться, і буде він тішитися своїм днем, як той наймит...
Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.
Бо дерево має надію: якщо буде стяте, то силу отримає знову, і парост його не загине;
Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;
якщо постаріє в землі його корінь і в поросі вмре його пень,
Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.
то від водного запаху знов зацвіте, і пустить галуззя, немов саджанець!
Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?
А помре чоловік і зникає, а сконає людина то де ж вона є?...
De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;
Як вода витікає із озера, а річка спадає та сохне,
Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.
так і та людина покладеться й не встане, аж до закінчення неба не збудяться люди та не прокинуться зо сну свого...
Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!
О, якби Ти в шеолі мене заховав, коли б Ти мене приховав, аж поки минеться Твій гнів, коли б час Ти призначив мені, та й про мене згадав!
Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.
Як помре чоловік, то чи він оживе? Буду мати надію по всі дні свойого життя, аж поки не прийде заміна для мене!
Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.
Кликав би Ти, то я відповів би Тобі, за чин Своїх рук сумував би,
Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.
бо кроки мої рахував би тепер, а мойого гріха не стеріг би,
Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.
провина моя була б запечатана в вузлику, і Ти закрив би моє беззаконня...
En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;
Але гора справді впаде, а скеля зсувається з місця свого,
De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.
каміння стирає вода, її злива сполощує порох землі, так надію того Ти губиш...
Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.
Ти силою схопиш назавжди його, і відходить, Ти міняєш обличчя його й відсилаєш його...
Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.
Чи сини його славні, того він не знає, чи в прикрому стані того він не відає...
Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.
Боліє він тільки тоді, коли тіло на ньому, коли в ньому душа тоді тужить..