Job 6

Maar Job antwoordde en zeide:

Eyüp şöyle yanıtladı:

Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!

“Keşke üzüntüm tartılabilse, Acım teraziye konabilseydi!

Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeën; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.

Denizlerin kumundan ağır gelirdi, Bu yüzden abuk sabuk konuştum.

Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.

Çünkü Her Şeye Gücü Yeten’in okları içimde, Ruhum onların zehirini içiyor, Tanrı’nın dehşetleri karşıma dizildi.

Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?

Otu olan yaban eşeği anırır mı, Yemi olan öküz böğürür mü?

Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte des dooiers?

Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi, Yumurta akında tat bulunur mu?

Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.

Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum, Beni hasta ediyorlar.

Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;

“Keşke dileğim yerine gelse, Tanrı özlediğimi bana verse!

En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

Kerem edip beni ezse, Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!

Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.

Yine avunur, Amansız derdime karşın sevinirdim, Çünkü Kutsal Olan’ın sözlerini yadsımadım.

Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?

Gücüm nedir ki, bekleyeyim? Sonum nedir ki, sabredeyim?

Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?

Taş kadar güçlü müyüm, Etim tunçtan mı?

Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?

Çaresiz kalınca Kendimi kurtaracak gücüm mü olur?

Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.

“Kederli insana dost sevgisi gerekir, Her Şeye Gücü Yeten’den korkmaktan vazgeçse bile.

Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;

Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı; Hani gürül gürül akan dereler vardır,

Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.

Eriyen buzlarla taşan, Kar sularıyla beslenen,

Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.

Ama kurak mevsimde akmayan, Sıcakta yataklarında tükenen dereler... İşte öyle aldattılar beni.

De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.

O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.

De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.

O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.

Zij worden beschaamd, omdat elkeen vertrouwde; als zij daartoe komen, zo worden zij schaamrood.

Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır, Hayal kırıklığına uğrarlar.

Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.

Artık siz de bir hiç oldunuz, Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.

Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?

‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?

Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?

‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?

Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.

“Bana öğretin, susayım, Yanlışımı gösterin.

O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?

Doğru söz acıdır! Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?

Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?

Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz? Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?

Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.

Öksüzün üzerine kura çeker, Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.

Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor ulieder aangezicht zijn, of ik liege.

“Şimdi lütfedip bana bakın, Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.

Keert toch weder, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weder; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.

Bırakın artık, haksızlık etmeyin, Bir daha düşünün, davamda haklıyım.

Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?

Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu, Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?