Psalms 137

Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion.

 Vid Babels floder,      där sutto vi och gräto,  när vi tänkte på Sion.

Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn.

 I pilträden som där voro      hängde vi upp våra harpor.

Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons een van de liederen Sions;

 Ty de som höllo oss fångna      bådo oss där att sjunga,  och våra plågare      bådo oss vara glada:  »Sjungen för oss      en av Sions sånger.»

Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?

 Huru skulle vi kunna sjunga      HERRENS sång      i främmande land?

Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!

 Nej, om jag förgäter dig, Jerusalem,      så förgäte min högra hand sin tjänst.

Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap!

 Min tunga låde vid min gom,      om jag upphör att tänka på dig,  om jag icke låter Jerusalem      vara min allra högsta glädje.

HEERE! gedenk aan de kinderen van Edom, aan den dag van Jeruzalem; die daar zeiden: Ontbloot ze, ontbloot ze, tot haar fondament toe!

 Tänk, HERRE, på Jerusalems dag,      och straffa Edoms barn,  dem som ropade: »Riven ned, riven ned det      ända till grunden.»

O dochter van Babel! die verwoest zult worden, welgelukzalig zal hij zijn, die u uw misdaad vergelden zal, die gij aan ons misdaan hebt.

 Dotter Babel, du ödeläggelsens stad,  säll är den som får vedergälla dig  allt vad du har gjort oss.

Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal.

 Säll är den som får gripa dina späda barn  och krossa dem mot klippan.