Job 3

Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

Därefter upplät Job sin mun och förbannade sin födelsedag;

Want Job antwoordde en zeide:

Job tog till orda och sade:

De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

 Må den dag utplånas, på vilken jag föddes,  och den natt som sade: »Ett gossebarn är avlat.»

Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

 Må den dagen vändas i mörker,  må Gud i höjden ej fråga efter den  och intet dagsljus lysa däröver.

Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

 Mörkret och dödsskuggan börde den åter,  molnen lägre sig över den;  förskräcke den allt som kan förmörka en dag.

Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

 Den natten må gripas av tjockaste mörker;  ej må den få fröjda sig bland årets dagar,  intet rum må den finna inom månadernas krets.

Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

 Ja, ofruktsam blive den natten,  aldrig höje sig jubel under den.

Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

 Må den förbannas av dem som besvärja dagar,  av dem som förmå mana upp Leviatan.

Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

 Må dess grynings stjärnor förmörkas,  efter ljus må den bida, utan att det kommer,  morgonrodnadens ögonbryn må den aldrig få se;

Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

 eftersom den ej tillslöt dörrarna till min moders liv,  ej lät olyckan förbliva dold för mina ögon.

Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

 Varför fick jag ej dö strax i modersskötet,  förgås vid det jag kom ut ur min moders liv?

Waarom zijn mij de knieën voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

 Varför funnos knän mig till mötes,  och varför bröst, där jag fick di?

Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

 Hade så icke skett, låge jag nu i ro,  jag finge då sova, jag njöte då min vila,

Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

 vid sidan av konungar och rådsherrar i landet,  män som byggde sig palatslika gravar,

Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

 ja, vid sidan av furstar som voro rika på guld  och hade sina hus uppfyllda av silver;

Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

 eller vore jag icke till, lik ett nedgrävt foster,  lik ett barn som aldrig fick se ljuset.

Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

 Där hava ju de ogudaktiga upphört att rasa,  där få de uttröttade komma till vila;

Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

 där hava alla fångar fått ro,  de höra där ingen pådrivares röst.

De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

 Små och stora äro där varandra lika,  trälen har där blivit fri ifrån sin herre.

Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

 Varför skulle den olycklige skåda ljuset?  Ja, varför gives liv åt dem som plågas så bittert,

Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

 åt dem som vänta efter döden, utan att den kommer,  och spana därefter mer än efter någon skatt,

Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

 åt dem som skulle glädjas -- ja, intill jubel --  och fröjda sig, allenast de funne sin grav;

Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

 varför åt en man vilkens väg är höljd i mörker,  åt en man så kringstängd av Gud?

Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

 Suckan har ju blivit mitt dagliga bröd,  och såsom vatten strömma mina klagorop.

Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

 ty det som ingav mig förskräckelse, det drabbar mig nu,  och vad jag fruktade för, det kommer över mig.

Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

 Jag får ingen rast, ingen ro, ingen vila;  ångest kommer över mig.