Job 29

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

Åter hov Job upp sin röst och kvad:

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

 Ack att jag vore såsom i forna månader,  såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

 då hans lykta sken över mitt huvud  och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar,  då Guds huldhet vilade över min hydda,

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

 då ännu den Allsmäktige var med mig  och mina barn stodo runt omkring mig,

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

 då mina fötter badade i gräddmjölk  och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

 När jag då gick upp till porten i staden  och intog mitt säte på torget,

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

 då drogo de unga sig undan vid min åsyn,  de gamla reste sig upp och blevo stående.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord  och lade handen på munnen;

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

 furstarnas röst ljöd då dämpad,  och deras tunga lådde vid gommen.

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll,  och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

 ty jag räddade den betryckte som ropade,  och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

 Den olyckliges välsignelse kom då över mig,  och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad;  rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

 Ögon blev jag då åt den blinde,  och fötter var jag åt den halte.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

 Jag var då en fader för de fattiga,  och den okändes sak redde jag ut.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

 Jag krossade den orättfärdiges käkar  och ryckte rovet undan hans tänder.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

 Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö,  mina dagar skola bliva många såsom sanden.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

 Min rot ligger ju öppen för vatten,  och i min krona faller nattens dagg.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

 Min ära bliver ständigt ny,  och min båge föryngras i min hand.»

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

 Ja, på mig hörde man då och väntade,  man lyssnade under tystnad på mitt råd.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

 Sedan jag hade talat, talade ingen annan;  såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

 De väntade på mig såsom på regn,  de iade upp sina munnar såsom efter vårregn.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

 När de misströstade, log jag emot dem,  och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst;  jag tronade då såsom en konung i sin skara,  lik en man som har tröst för de sörjande.