Job 21

Maar Job antwoordde en zeide:

Därefter tog Job till orda och sade:

Hoort aandachtelijk mijn rede, en laat dit zijn uw vertroostingen.

 Hören åtminstone på mina ord;  låten det vara den tröst som I given mig.

Verdraagt mij, en ik zal spreken; en nadat ik gesproken zal hebben, spot dan.

 Haven fördrag med mig, så att jag får tala;  sedan jag har talat, må du bespotta.

Is (mij aangaande) mijn klacht tot den mens? Doch of het zo ware, waarom zou mijn geest niet verdrietig zijn?

 Är då min klagan, såsom när människor eljest klaga?  Eller huru skulle jag kunna vara annat än otålig?

Ziet mij aan, en wordt verbaasd, en legt de hand op den mond.

 Akten på mig, så skolen I häpna  och nödgas lägga handen på munnen.

Ja, wanneer ik daaraan gedenk, zo word ik beroerd, en mijn vlees heeft een gruwen gevat.

 Ja, när jag tänker därpå, då förskräckes jag själv,  och förfäran griper mitt kött.

Waarom leven de goddelozen, worden oud, ja, worden geweldig in vermogen?

 Varför få de ogudaktiga leva,  ja, med åldern växa till i rikedom?

Hun zaad is bestendig met hen voor hun aangezicht, en hun spruiten zijn voor hun ogen.

 De se sina barn leva kvar hos sig,  och sin avkomma hava de inför sina ögon.

Hun huizen hebben vrede zonder vreze, en de roede Gods is op hen niet.

 Deras hus stå trygga, ej hemsökta av förskräckelse;  Gud låter sitt ris icke komma vid dem.

Zijn stier bespringt, en mist niet; zijn koe kalft, en misdraagt niet.

 När deras boskap parar sig, är det icke förgäves;  lätt kalva deras kor, och icke i otid.

Hun jonge kinderen zenden zij uit als een kudde, en hun kinderen huppelen.

 Sina barn släppa de ut såsom en hjord,  deras piltar hoppa lustigt omkring.

Zij heffen op met de trommel en de harp, en zij verblijden zich op het geluid des orgels.

 De stämma upp med pukor och harpor,  och glädja sig vid pipors ljud.

In het goede verslijten zij hun dagen; en in een ogenblik dalen zij in het graf.

 De förnöta sina dagar i lust,  och ned till dödsriket fara de i frid.

Nochtans zeggen zij tot God: Wijk van ons, want aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust.

 Och de sade dock till Gud: »Vik ifrån oss,  dina vägar vilja vi icke veta av.

Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? En wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanlopen zouden?

 Vad är den Allsmäktige, att vi skulle tjäna honom?  och vad skulle det hjälpa oss att åkalla honom?»

Doch ziet, hun goed is niet in hun hand; de raad der goddelozen is verre van mij.

 Det är sant, i deras egen hand står ej deras lycka,  och de ogudaktigas rådslag vare fjärran ifrån mig!

Hoe dikwijls geschiedt het, dat de lamp der goddelozen uitgeblust wordt, en hun verderf hun overkomt; dat God hun smarten uitdeelt in Zijn toorn!

 Men huru ofta utslocknar väl de ogudaktigas lampa,  huru ofta händer det att ofärd kommer över dem,  och att han tillskiftar dem lotter i vrede?

Dat zij gelijk stro worden voor den wind, en gelijk kaf, dat de wervelwind wegsteelt;

 De borde ju bliva såsom halm för vinden,  lika agnar som stormen rycker bort.

Dat God Zijn geweld weglegt voor Zijn kinderen, hem vergeldt, dat hij het gewaar wordt;

 »Gud spar åt hans barn att lida för hans ondska.»  Ja, men honom själv borde han vedergälla, så att han finge känna det.

Dat zijn ogen zijn ondergang zien, en hij drinkt van de grimmigheid des Almachtigen!

 Med egna ögon borde han se sitt fall,  och av den Allsmäktiges vrede borde han få dricka.

Want wat lust zou hij na zich aan zijn huis hebben, als het getal zijner maanden afgesneden is?

 Ty vad frågar han efter sitt hus, när han själv är borta,  när hans månaders antal har nått sin ände?

Zal men God wetenschap leren, daar Hij de hogen richt?

 »Skall man då lära Gud förstånd,  honom som dömer över de högsta?»

Deze sterft in de kracht zijner volkomenheid, daar hij gans stil en gerust was;

 Ja, den ene får dö i sin välmaktstid,  där han sitter i allsköns frid och ro;

Zijn melkvaten waren vol melk, en het merg zijner benen was bevochtigd.

 hans stävor hava fått stå fulla med mjölk,  och märgen i hans ben har bevarat sin saft.

De ander daarentegen sterft met een bittere ziel, en hij heeft van het goede niet gegeten.

 Den andre måste dö med bedrövad själ,  och aldrig fick han njuta av någon lycka.

Zij liggen te zamen neder in het stof, en het gewormte overdekt ze.

 Tillsammans ligga de så i stoftet,  och förruttnelsens maskar övertäcka dem.

Ziet, ik weet ulieder gedachten, en de boze verdichtselen, waarmede gij tegen mij geweld doet.

 Se, jag känner väl edra tankar  och de funder med vilka I viljen nedslå mig.

Want gij zult zeggen: Waar is het huis van den prins, en waar is de tent van de woningen der goddelozen?

 I spörjen ju: »Vad har blivit av de höga herrarnas hus,  av hyddorna när de ogudaktiga bodde?»

Hebt gijlieden niet gevraagd de voorbijgaanden op den weg, en kent gij hun tekenen niet?

 Haven I då ej frågat dem som vida foro,  och akten I ej på deras vittnesbörd:

Dat de boze onttrokken wordt ten dage des verderfs; dat zij ten dage der verbolgenheden ontvoerd worden.

 att den onde bliver sparad på ofärdens dag  och bärgad undan på vredens dag?

Wie zal hem in het aangezicht zijn weg vertonen? Als hij wat doet, wie zal hem vergelden?

 Vem vågar ens förehålla en sådan hans väg?  Vem vedergäller honom, vad han än må göra?

Eindelijk wordt hij naar de graven gebracht, en is gedurig in den aardhoop.

 Och när han har blivit bortförd till graven,  så vakar man sedan där vid kullen.

De kluiten des dals zijn hem zoet, en hij trekt na zich alle mensen; en dergenen, die voor hem geweest zijn, is geen getal.

 Ljuvligt får han vilja under dalens torvor.  I hans spår drager hela världen fram;  före honom har och otaliga gått.

Hoe vertroost gij mij dan met ijdelheid, dewijl in uw antwoorden overtreding overig is?

 Huru kunnen I då bjuda mig så fåfänglig tröst?  Av edra svar står allenast trolösheten kvar.