Job 15

Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

Därefter tog Elifas från Teman till orda och sade:

Zal een wijs man winderige wetenschap voor antwoord geven, en zal hij zijn buik vullen met oostenwind?

 Skall en vis man tala så i vädret  och fylla upp sitt bröst med östanvind?

Bestraffende door woorden, die niet baten, en door redenen, met dewelke hij geen voordeel doet?

 Skall han försvara sin sak med haltlöst tal,  med ord som ingenting bevisa?

Ja, gij vernietigt de vreze, en neemt het gebed voor het aangezicht Gods weg.

 Än mer, du gör gudsfruktan om intet  och kommer med klagolåt inför Gud.

Want uw mond leert uw ongerechtigheid, en gij hebt de tong der arglistigen verkoren.

 Ty din ondska lägger dig orden i munnen,  och ditt behag står till illfundigt tal.

Uw mond verdoemt u, en niet ik; en uw lippen getuigen tegen u.

 Så dömes du nu skyldig av din mun, ej av mig,  dina egna läppar vittna emot dig.

Zijt gij de eerste een mens geboren? Of zijt gij voor de heuvelen voortgebracht?

 Var du den första människa som föddes,  och fick du liv, förrän höjderna funnos?

Hebt gij den verborgen raad Gods gehoord, en hebt gij de wijsheid naar u getrokken?

 Blev du åhörare i Guds hemliga råd  och fick så visheten i ditt våld?

Wat weet gij, dat wij niet weten? Wat verstaat gij, dat bij ons niet is?

 Vad vet du då, som vi icke veta?  Vad förstår du, som ej är oss kunnigt?

Onder ons is ook een grijze, ja, een stokoude, meerder van dagen dan uw vader.

 Gråhårsman och åldring finnes också bland oss,  ja, en som övergår din fader i ålder.

Zijn de vertroostingen Gods u te klein, en schuilt er enige zaak bij u?

 Försmår du den tröst som Gud har att bjuda,  och det ord som i saktmod talas med dig?

Waarom rukt uw hart u weg, en waarom wenken uw ogen?

 Vart föres du hän av ditt sinne,  och varför välva dina ögon så,

Dat gij uw geest keert tegen God, en zulke redenen uit uw mond laat uitgaan.

 i det du vänder ditt raseri mot Gud  och öser ut ord ur din mun?

Wat is de mens, dat hij zuiver zou zijn, en die geboren is van een vrouw, dat hij rechtvaardig zou zijn?

 Vad är en människa, att hon skulle vara ren?  Vad en av kvinna född, att han skulle vara rättfärdig?

Zie, op Zijn heiligen zou Hij niet vertrouwen, en de hemelen zijn niet zuiver in Zijn ogen.

 Se, ej ens på sina heliga kan han förlita sig,  och himlarna äro icke rena inför hans ögon;

Hoeveel te meer is een man gruwelijk en stinkende, die het onrecht indrinkt als water?

 huru mycket mindre då den som är ond och fördärvad,  den man som läskar sig med orättfärdighet såsom med vatten!

Ik zal u wijzen, hoor mij aan, en hetgeen ik gezien heb, dat zal ik vertellen;

 Jag vill kungöra dig något, så hör nu mig;  det som jag har skådat vill jag förtälja,

Hetwelk de wijzen verkondigd hebben, en men voor hun vaderen niet verborgen heeft;

 vad visa män hava gjort kunnigt,  lagt fram såsom ett arv ifrån sina fäder,

Denwelken alleen het land gegeven was, en door welker midden niemand vreemds doorging.

 ifrån dem som allena fingo landet till gåva,  och bland vilka ingen främling ännu hade trängt in:

Te allen dage doet de goddeloze zichzelven weedom aan; en weinige jaren in getal zijn voor den tiran weggelegd.

 Den ogudaktige har ångest i alla sina dagar,  under de år, helt få, som beskäras en våldsverkare.

Het geluid der verschrikkingen is in zijn oren; in den vrede zelven komt de verwoester hem over.

 Skräckröster ljuda i hans öron;  när han är som tryggast, kommer förhärjaren över honom.

Hij gelooft niet uit de duisternis weder te keren, maar dat hij beloerd wordt ten zwaarde.

 Han har intet hopp om räddning ur mörkret,  ty svärdet lurar på honom.

Hij zwerft heen en weder om brood, waar het zijn mag; hij weet, dat bij zijn hand gereed is de dag der duisternis.

 Såsom flykting söker han sitt bröd: var är det?  Han förnimmer att mörkrets dag är för handen.

Angst en benauwdheid verschrikken hem; zij overweldigt hem, gelijk een koning, bereid ten strijde.

 Ångest och trångmål förskräcka honom,  han nedslås av dem såsom av en stridsrustad konung.

Want hij strekt tegen God zijn hand uit, en tegen den Almachtige stelt hij zich geweldiglijk aan.

 Ty mot Gud räckte han ut sin hand,  och mot den Allsmäktige förhävde han sig;

Hij loopt tegen Hem aan met den hals, met zijn dikke, hoog verhevene schilden;

 han stormade mot honom med trotsig hals,  med sina sköldars ryggar i sluten hop;

Omdat hij zijn aangezicht met zijn vet bedekt heeft, en rimpelen gemaakt om de weekdarmen;

 han höljde sitt ansikte med fetma  och samlade hull på sin länd;

En heeft bewoond verdelgde steden, en huizen, die men niet bewoonde, die gereed waren tot steen hopen te worden.

 han bosatte sig i städer, dömda till förstöring,  i hus som ej fingo bebos,  ty till stenhopar voro de bestämda.

Hij zal niet rijk worden, en zijn vermogen zal niet bestaan; en hun volmaaktheid zal zich niet uitbreiden op de aarde.

 Därför bliver han ej rik, och hans gods består ej,  hans skördar luta ej tunga mot jorden.

Hij zal van de duisternis niet ontwijken, de vlam zal zijn scheut verdrogen; hij zal wijken door het geblaas zijns monds.

 Han kan icke undslippa mörkret;  hans telningar skola förtorka av hetta,  och själv skall han förgås genom Guds muns anda.

Hij betrouwe niet op ijdelheid, waardoor hij verleid wordt; want ijdelheid zal zijn vergelding wezen.

 I sin förvillelse må han ej lita på vad fåfängligt är,  ty fåfänglighet måste bliva hans lön.

Als zijn dag nog niet is, zal hij vervuld worden; want zijn tak zal niet groenen.

 I förtid skall hans mått varda fyllt,  och hans krona skall ej grönska mer.

Men zal zijn onrijpe druiven afrukken, als van een wijnstok, en zijn bloeisel afwerpen, als van een olijfboom.

 Han bliver lik ett vinträd som i förtid mister sina druvor,  lik ett olivträd som fäller sina blommor.

Want de vergadering der huichelaren wordt eenzaam, en het vuur verteert de tenten der geschenken.

 Ty den gudlöses hus förbliver ofruktsamt,  såsom eld förtär hyddor där mutor tagas.

Zijn ontvangen moeite, en baren ijdelheid, en hun buik richt bedrog aan.

 Man går havande med olycka och föder fördärv;  den livsfrukt man alstrar är ett sviket hopp.