Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.

Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.

El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.

Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.

Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.

Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.

Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.

En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.

No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.

Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.