Job 17

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.

Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``