Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Poderás tirar com anzol o leviatã, ou apertar-lhe a língua com uma corda?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Poderás meter-lhe uma corda de junco no nariz, ou com um gancho furar a sua queixada?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Porventura te fará muitas súplicas, ou brandamente te falará?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Fará ele aliança contigo, ou o tomarás tu por servo para sempre?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Brincarás com ele, como se fora um pássaro, ou o prenderás para tuas meninas?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Farão os sócios de pesca tráfico dele, ou o dividirão entre os negociantes?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Poderás encher-lhe a pele de arpões, ou a cabeça de fisgas?

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Põe a tua mão sobre ele; lembra-te da peleja; nunca mais o farás!

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Eis que é vã a esperança de apanhá-lo; pois não será um homem derrubado só ao vê-lo?

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Ninguém há tão ousado, que se atreva a despertá-lo; quem, pois, é aquele que pode erguer-se diante de mim?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Quem primeiro me deu a mim, para que eu haja de retribuir-lhe? Pois tudo quanto existe debaixo de todo céu é meu.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Não me calarei a respeito dos seus membros, nem da sua grande força, nem da graça da sua estrutura.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Quem lhe pode tirar o vestido exterior? Quem lhe penetrará a couraça dupla?

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Quem jamais abriu as portas do seu rosto? Pois em roda dos seus dentes está o terror.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

As suas fortes escamas são o seu orgulho, cada uma fechada como por um selo apertado.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

Uma à outra se chega tão perto, que nem o ar passa por entre elas.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Umas às outras se ligam; tanto aderem entre si, que não se podem separar.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Os seus espirros fazem resplandecer a luz, e os seus olhos são como as pestanas da alva.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

Da sua boca saem tochas; faíscas de fogo saltam dela.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

Dos seus narizes procede fumaça, como de uma panela que ferve, e de juncos que ardem.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

O seu hálito faz incender os carvões, e da sua boca sai uma chama.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

No seu pescoço reside a força; e diante dele anda saltando o terror.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Os tecidos da sua carne estão pegados entre si; ela é firme sobre ele, não se pode mover.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

O seu coração é firme como uma pedra; sim, firme como a pedra inferior dumá mó.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Quando ele se levanta, os valentes são atemorizados, e por causa da consternação ficam fora de si.

Se alguém o atacar com a espada, essa não poderá penetrar; nem tampouco a lança, nem o dardo, nem o arpão.

Ele considera o ferro como palha, e o bronze como pau podre.

A seta não o poderá fazer fugir; para ele as pedras das fundas se tornam em restolho.

Os bastões são reputados como juncos, e ele se ri do brandir da lança.

Debaixo do seu ventre há pontas agudas; ele se estende como um trilho sobre o lodo.

As profundezas faz ferver, como uma panela; torna o mar como uma vasilha de unguento.

Após si deixa uma vereda luminosa; parece o abismo tornado em brancura de cãs.

Na terra não há coisa que se lhe possa comparar; pois foi feito para estar sem pavor.

Ele vê tudo o que é alto; é rei sobre todos os filhos da soberba.