Psalms 144

Een psalm van David. Gezegend zij de HEERE, mijn Rotssteen, Die mijn handen onderwijst ten strijde, mijn vingeren ten oorlog;

Av David. Lovet være Herren, min klippe, han som oplærer mine hender til strid, mine fingrer til krig,

Mijn Goedertierenheid en mijn Burg, mijn Hoog Vertrek en mijn Bevrijder voor mij, mijn Schild, en op Wien ik mij betrouwe; Die mijn volk aan mij onderwerpt!

min miskunn og min festning, min borg og min redningsmann, mitt skjold og den jeg tar min tilflukt til, den som tvinger mitt folk under mig.

O HEERE! wat is de mens, dat Gij hem kent, het kind des mensen, dat Gij het acht?

Herre, hvad er et menneske, at du kjenner ham, et menneskebarn, at du akter på ham!

De mens is der ijdelheid gelijk; zijn dagen zijn als een voorbijgaande schaduw.

Et menneske er lik et åndepust, hans dager er som en skygge som farer forbi.

Neig Uw hemelen, HEERE! en daal neder; raak de bergen aan, dat zij roken.

Herre, bøi din himmel og far ned, rør ved fjellene så de ryker!

Bliksem bliksem, en verstrooi hen; zend Uw pijlen uit, en verdoe hen.

La lynet lyne og spred dem, send dine piler og skrem dem!

Steek Uw handen van de hoogte uit; ontzet mij, en ruk mij uit de grote wateren, uit de hand der vreemden;

Rekk ut dine hender fra det høie, fri mig og frels mig fra store vann, fra fremmedes hånd,

Welker mond leugen spreekt, en hun rechterhand is een rechterhand der valsheid.

de hvis munn taler svik, og hvis høire hånd er en løgnens hånd.

O God! ik zal U een nieuw lied zingen; met de luit en het tiensnarig instrument zal ik U psalmzingen.

Gud! En ny sang vil jeg synge dig, til tistrenget harpe vil jeg lovsynge dig,

Gij, Die den koningen overwinning geeft, Die Zijn knecht David ontzet van het boze zwaard;

du som gir kongene frelse, som redder David, din tjener, fra det onde sverd.

Ontzet mij en red mij van de hand der vreemden, welker mond leugen spreekt, en hun rechterhand is een rechterhand der valsheid;

Frels mig og fri mig fra fremmedes hånd, de hvis munn taler svik, og hvis høire hånd er en løgnens hånd,

Opdat onze zonen zijn als planten, welke groot geworden zijn in hun jeugd; onze dochters als hoekstenen, uitgehouwen naar de gelijkenis van een paleis.

forat våre sønner må være som planter, høit vokset i sin ungdom, våre døtre som hjørnestolper, hugget som til et slott,

Dat onze winkelen vol zijnde, den enen voorraad na den anderen uitgeven; dat onze kudden bij duizenden werpen, ja, bij tienduizenden op onze hoeven vermenigvuldigen.

forat våre forrådshus må være fulle og gi av alle slag, at vårt småfe må øke sig i tusentall, ja i titusentall på våre gater,

Dat onze ossen wel geladen zijn; dat geen inbreuk, noch uitval, noch gekrijs zij op onze straten.

at våre kuer må ha kalv, at det ingen skade må være og intet tap og intet klageskrik på våre gater.

Welgelukzalig is het volk, dien het alzo gaat; welgelukzalig, is het volk, wiens God de HEERE is.

Salig er det folk som det går således; salig er det folk hvis Gud Herren er.