Lamentations 5

Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij moede, men laat ons geen rust.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyriër, om met brood verzadigd te worden.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geëerd geweest.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?