Job 3

Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.

Want Job antwoordde en zeide:

Job tok til orde og sa:

De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!

Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!

Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!

Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!

Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!

Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!

Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -

Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.

Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?

Waarom zijn mij de knieën voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?

Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -

Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,

Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;

Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.

Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.

Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.

De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.

Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,

Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,

Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -

Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?

Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.

Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.

Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.