Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Prenderai tu il coccodrillo all’amo? Gli assicurerai la lingua colla corda?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Gli passerai un giunco per le narici? Gli forerai le mascelle con l’uncino?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Ti rivolgerà egli molte supplicazioni? Ti dirà egli delle parole dolci?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Farà egli teco un patto perché tu lo prenda per sempre al tuo servizio?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Scherzerai tu con lui come fosse un uccello? L’attaccherai a un filo per divertir le tue ragazze?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Ne trafficheranno forse i pescatori? Lo spartiranno essi fra i negozianti?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Gli coprirai tu la pelle di dardi e la testa di ramponi?

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Mettigli un po’ le mani addosso!… Ti ricorderai del combattimento e non ci tornerai!

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Ecco, fallace è la speranza di chi l’assale; basta scorgerlo e s’è atterrati.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Nessuno è tanto ardito da provocarlo. E chi dunque oserà starmi a fronte?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Chi mi ha anticipato alcun che perch’io glielo debba rendere? Sotto tutti i cieli, ogni cosa è mia.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

E non vo’ tacer delle sue membra, della sua gran forza, della bellezza della sua armatura.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Chi l’ha mai spogliato della sua corazza? Chi è penetrato fra la doppia fila de’ suoi denti?

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Chi gli ha aperti i due battenti della gola? Intorno alla chiostra de’ suoi denti sta il terrore.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

Superbe son le file de’ suoi scudi, strettamente uniti come da un sigillo.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

Uno tocca l’altro, e tra loro non passa l’aria.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Sono saldati assieme, si tengono stretti, sono inseparabili.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

I suoi starnuti dànno sprazzi di luce; i suoi occhi son come le palpebre dell’aurora.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

Dalla sua bocca partono vampe, ne scappan fuori scintille di fuoco.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

Dalle sue narici esce un fumo, come da una pignatta che bolla o da una caldaia.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

L’alito suo accende i carboni, e una fiamma gli erompe dalla gola.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Nel suo collo risiede la forza, dinanzi a lui salta il terrore.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Compatte sono in lui le parti flosce della carne, gli stanno salde addosso, non si muovono.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

Il suo cuore è duro come il sasso, duro come la macina di sotto.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Quando si rizza, tremano i più forti, e dalla paura son fuori di sé.

Invano lo si attacca con la spada; a nulla valgon lancia, giavellotto, corazza.

Il ferro è per lui come paglia; il rame, come legno tarlato.

La figlia dell’arco non lo mette in fuga; le pietre della fionda si mutano per lui in stoppia.

Stoppia gli par la mazza e si ride del fremer della lancia.

Il suo ventre è armato di punte acute, e lascia come tracce d’erpice sul fango.

Fa bollire l’abisso come una caldaia, del mare fa come un gran vaso da profumi.

Si lascia dietro una scia di luce; l’abisso par coperto di bianca chioma.

Non v’è sulla terra chi lo domi; è stato fatto per non aver paura.

Guarda in faccia tutto ciò ch’è eccelso, è re su tutte le belve più superbe".