Job 3

Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

Allora Giobbe aprì la bocca e maledisse il giorno della sua nascita.

Want Job antwoordde en zeide:

E prese a dire così:

De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

"Perisca il giorno ch’io nacqui e la notte che disse: "E’ concepito un maschio!"

Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

Quel giorno si converta in tenebre, non se ne curi Iddio dall’alto, né splenda sovr’esso raggio di luce!

Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

Se lo riprendano le tenebre e l’ombra di morte, resti sovr’esso una fitta nuvola, le eclissi lo riempian di paura!

Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

Quella notte diventi preda d’un buio cupo, non abbia la gioia di contar tra i giorni dell’anno, non entri nel novero de’ mesi!

Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

Quella notte sia notte sterile, e non vi s’oda grido di gioia.

Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

La maledicano quei che maledicono i giorni e sono esperti nell’evocare il drago.

Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, aspetti la luce e la luce non venga, e non miri le palpebre dell’alba,

Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

poiché non chiuse la porta del seno che mi portava, e non celò l’affanno agli occhi miei.

Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

Perché non morii nel seno di mia madre? Perché non spirai appena uscito dalle sue viscere?

Waarom zijn mij de knieën voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

Perché trovai delle ginocchia per ricevermi e delle mammelle da poppare?

Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

Ora mi giacerei tranquillo, dormirei, ed avrei così riposo

Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

coi re e coi consiglieri della terra che si edificarono mausolei,

Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

coi principi che possedean dell’oro e che empiron d’argento le lor case;

Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

o, come l’aborto nascosto, non esisterei, sarei come i feti che non videro la luce.

Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

Là cessano gli empi di tormentare gli altri. Là riposano gli stanchi,

Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

là i prigioni han requie tutti insieme, senz’udir voce d’aguzzino.

De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

Piccoli e grandi sono là del pari, e lo schiavo è libero del suo padrone.

Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

Perché dar la luce all’infelice e la vita a chi ha l’anima nell’amarezza,

Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

i quali aspettano la morte che non viene, e la ricercano più che i tesori nascosti,

Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

e si rallegrerebbero fino a giubilarne, esulterebbero se trovassero una tomba?

Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

Perché dar vita a un uomo la cui via è oscura? e che Dio ha stretto in un cerchio?

Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

Io sospiro anche quando prendo il mio cibo, e i miei gemiti si spandono com’acqua.

Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

Non appena temo un male, ch’esso mi colpisce; e quel che pavento, mi piomba addosso.

Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

Non trovo posa, né requie, né pace, il tormento è continuo!"