Job 17

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.

Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".