Job 17

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Mon souffle se perd, Mes jours s'éteignent, Le sépulcre m'attend.

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Je suis environné de moqueurs, Et mon oeil doit contempler leurs insultes.

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Car tu as fermé leur coeur à l'intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

On invite ses amis au partage du butin, Et l'on a des enfants dont les yeux se consument.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

Il m'a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

Mon oeil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l'innocent se soulève contre l'impie.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Quoi! mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon coeur...

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

Et ils prétendent que la nuit c'est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

C'est le séjour des morts que j'attends pour demeure, C'est dans les ténèbres que je dresserai ma couche;

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma soeur!

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.

Elle descendra vers les portes du séjour des morts, Quand nous irons ensemble reposer dans la poussière.