Job 30

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.