Lamentations 5

Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.

خداوندا، به یادآور که چه بلایی بر سر ما آمده است: ببین که چگونه خوار و رسوا شده‌ایم!

Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.

سرزمین موروثی ما به دست بیگانگان افتاده است و در خانه‌های ما مردم بیگانه زندگی می‌کنند.

Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.

ما یتیم شده‌ایم. پدران ما به دست دشمن کشته شده و مادران ما بیوه شده‌اند.

Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.

آبی را که می‌خوریم و هیزمی را که برای آتش به کار می‌بریم، باید بخریم.

Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij moede, men laat ons geen rust.

باری سخت و دشوار بر دوش خود می‌کشیم. خسته و ناتوان شده‌ایم و راحتی نداریم.

Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyriër, om met brood verzadigd te worden.

پیش مردم مصر و آشور دست دراز کردیم تا لقمه نانی به ما بدهند و زنده بمانیم.

Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.

نیاکان ما گناه کردند امّا آنها از بین رفتند و اینک ما تاوان گناه آنها را پس می‌دهیم.

Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.

غلامان بر ما حکومت می‌کنند و کسی نیست که ما را از قدرت آنها نجات بدهد.

Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.

یک لقمه نان را در بیابان با خطر جان به دست می‌آوریم.

Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.

از شدّت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدن ما همچون تنورِ داغ است.

Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.

همسران ما در کوه صهیون مورد تجاوز قرار گرفتند و دختران ما در تمام روستاهای یهودیه مجبور شدند خود را تسلیم کنند.

De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geëerd geweest.

رهبران ما را به دار آویخته‌اند و به ریش‌سفیدان ما بی‌احترامی شده است.

Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.

از جوانان ما در آسیاب کار می‌کشند و اطفال ما در زیر بارِ گران هیزم، از پا می‌افتند.

De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.

پیر مردان ما دیگر در کنار دروازهٔ شهر دیده نمی‌شوند و جوانان ما دیگر آواز نمی‌خوانند.

De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.

خوشی و سرور از دلهای ما رخت بربسته و رقص و پایکوبی ما به ماتم تبدیل شده است.

De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!

وای بر ما که گناه کردیم و تاج جلال و افتخار را از دست دادیم.

Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.

دلهای ما بی‌تاب و چشمان ما تار گشته‌اند،

Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.

زیرا کوه صهیون، ویران و محل گشت و گذار شغالان شده است.

Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.

خداوندا، تو فرمانروای ابدی جهان هستی و تاج و تخت تو بی‌زوال است.

Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?

چرا ما را برای همیشه از یاد بردی؟ چرا ما را برای مدّتی طولانی ترک کردی؟

HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.

ای خداوند، ما را دوباره به سوی خود بازگردان و جلال پیشین ما را بازگردان.

Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?

آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟