Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.