Psalms 104

Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.

Dobrořeč duše má Hospodinu. Hospodine Bože můj, velmi jsi veliký, velebnost a krásu jsi oblékl.

Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.

Přioděls se světlem jako rouchem, roztáhls nebesa jako kortýnu.

Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.

Kterýž sklenul na vodách paláce své, kterýž užívá hustých oblaků místo vozů, a vznáší se na peří větrovém.

Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.

Kterýž činí posly své duchy, služebníky své oheň plápolající.

Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.

Založil zemi na sloupích jejich, tak že se nepohne na věky věků.

Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.

Propastí jako rouchem byl jsi ji přioděl, i nad horami stály vody.

Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.

K žehrání tvému rozběhly se, před hřmotem hromu tvého pospíšily,

De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.

(Vystoupily hory, snížilo se údolí), na místo, kteréž jsi jim založil.

Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.

Meze jsi položil, aby jich nepřestupovaly, ani se navracovaly k přikrývání země.

Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.

Kterýž vypouštíš potoky přes údolé, aby tekli mezi horami,

Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.

A nápoj dávali všechněm živočichům polním. Tuť uhašují oslové divocí žízeň svou.

Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.

Při nich hnízdí se ptactvo nebeské, a z prostřed ratolestí hlas svůj vydává.

Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.

Kterýž svlažuješ hory z výsostí svých, aby ovocem činů tvých sytila se země.

Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.

Dáváš, aby rostla tráva dobytku, a bylina ku potřebě člověku, abys tak vyvodil chléb z země,

En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.

A víno, jenž obveseluje srdce člověka. Činí, aby se stkvěla tvář od oleje, ano i pokrmem zdržuje život lidský.

De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;

Nasyceno bývá i dříví Hospodinovo, cedrové Libánští, kteréž štípil.

Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.

Na nichž se ptáci hnízdí, i čáp příbytek svůj má na jedlí.

De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.

Hory vysoké jsou kamsíků, skály útočiště králíků.

Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.

Učinil měsíc k jistým časům, a slunce zná západ svůj.

Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:

Uvodíš tmu, a bývá noc, v níž vybíhají všickni živočichové lesní:

De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.

Lvíčata řvoucí po loupeži, aby hledali od Boha silného pokrmu svého.

De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.

Když slunce vychází, zase shromažďují se, a v doupatech svých se ukládají.

De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.

Člověk vychází ku práci své, a k dílu svému až do večera.

Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.

Jak mnozí a velicí jsou skutkové tvoji, Hospodine! Všeckys je moudře učinil, plná jest země bohatství tvého.

Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.

V moři pak velikém a přeširokém, tamť jsou hmyzové nesčíslní, a živočichové malí i velicí.

Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.

Tuť bárky přecházejí i velryb, kteréhož jsi stvořil, aby v něm hrál.

Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.

Všecko to na tě očekává, abys jim dával pokrm časem svým.

Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.

Když jim dáváš, sbírají; když otvíráš ruku svou, nasyceni bývají dobrými věcmi.

Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.

Když skrýváš tvář svou, rmoutí se; když odjímáš ducha jejich, hynou, a v prach svůj se navracejí.

Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.

Vysíláš ducha svého, a zase stvořeni bývají, a obnovuješ tvář země.

De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.

Budiž sláva Hospodinova na věky, rozveselujž se Hospodin v skutcích svých.

Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.

On když pohledí na zemi, anať se třese; když se dotkne hor, anť se kouří.

Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.

Zpívati budu Hospodinu, dokudž jsem živ; žalmy Bohu svému zpívati budu, pokudž mne stává.

Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.

Libé bude přemyšlování mé o něm, jáť rozveselím se v Hospodinu.

De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!

Ó by hříšníci vyhynuli z země, a bezbožných aby již nebylo. Dobrořeč duše má Hospodinu. Halelujah.