Job 29

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.