Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Zalud je nadu u njega gojiti, na pogled njegov čovjek već pogiba.

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Junaka nema da njega razdraži, tko će mu se u lice suprotstavit'?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Tko se sukobi s njim i živ ostade? Pod nebesima tog čovjeka nema!

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Prešutjet neću njegove udove, ni silnu snagu, ni ljepotu stasa.

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Tko mu smije razodjenut' odjeću, tko li kroz dvostruk prodrijeti mu oklop?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Tko će mu ralje rastvorit' dvokrilne kad strah vlada oko zubi njegovih?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Hrbat mu je od ljuskavih štitova, zapečaćenih pečatom kamenim.

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Jedni uz druge tako se sljubiše da među njima dah ne bi prošao.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Tako su čvrsto slijepljeni zajedno: priljubljeni, razdvojit' se ne mogu.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Kad kihne, svjetlost iz njega zapršti, poput zorinih vjeđa oči su mu.

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Zublje plamsaju iz njegovih ralja, iskre ognjene iz njih se prosiplju.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Iz nozdrva mu sukljaju dimovi kao iz kotla što kipi na vatri.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Dah bi njegov zapalio ugljevlje, jer mu iz ralja plamenovi suču.

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

U šiji leži sva snaga njegova, a ispred njega užas se prostire.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

Kad se ispravi, zastrepe valovi i prema morskoj uzmiču pučini.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

Poput pećine srce mu je tvrdo, poput mlinskoga kamena otporno.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Pregibi tusta mesa srasli su mu, čvrsti su kao da su saliveni.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Zgodi li ga mač, od njeg se odbije, tako i koplje, sulica i strijela.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

Poput slame je za njega željezo, mjed je k'o drvo iscrvotočeno.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

On ne uzmiče od strelice s luka, stijenje iz praćke na nj k'o pljeva pada.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

K'o slamčica je toljaga za njega, koplju se smije kad zazviždi nad njim.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Crepovlje oštro ima na trbuhu i blato njime ore k'o drljačom.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Pod njim vrtlog sav k'o lonac uskipi, uspjeni more k'o pomast u kotlu.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

Za sobom svijetlu ostavlja on brazdu, regbi, bijelo runo bezdan prekriva.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Ništa slično na zemlji ne postoji i niti je tko tako neustrašiv.

I na najviše on s visoka gleda, kralj je svakome, i najponosnijim."