Job 4

Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Тогава теманецът Елифаз отговори и каза:
Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
Ако се опитаме да ти кажем нещо, ще ти дотегне ли? Но кой може се сдържи да не говори?
Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Ето, ти си наставил мнозина и отслабнали ръце си укрепил.
Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieën hebt gij vastgesteld;
Думите ти са изправили препъващия се и уморени колене си укрепил.
Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
А сега това те връхлетя и ти дотяга; докосва се до теб и се смущаваш.
Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
Не е ли твоят страх от Бога упованието ти и непорочността на пътищата ти — надеждата ти?
Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Спомни си сега — кой някога невинен е погинал и праведни къде изтребени били са?
Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
Според както аз видял съм, които измама орат и страдание сеят, това и после жънат.
Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
От Божия дъх те погиват и от полъха на ноздрите Му се довършват.
De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Реването на лъва и на ревящия гласът замлъкват и зъбите на лъвчетата се строшават.
De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
Лъвът загива от липса на плячка и малките на лъвицата се разпръсват.
Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
А до мен достигна скришно дума и ухото ми от нея шепот долови.
Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
Сред мислите от нощните видения, когато дълбок сън хората напада,
Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
ужас ме обзе и потреперих, и всичките ми кости се разтресоха.
Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
Тогава дух премина пред лицето ми и космите на тялото ми се изправиха.
Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Застана — но аз изгледа му не познах — като образ пред очите ми, мълчание, и чувам глас:
Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
Може ли смъртен човек да е по-праведен от Бога? Може ли човек да е по-чист от Създателя си?
Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
Той на слугите Си не се доверява и ангелите Си в заблуда обвинява,
Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
а колко повече онези, които живеят в къщи от кал, чиято основа е в пръстта, и които се смазват по-бързо от молеца!
Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
От сутринта до вечерта се съсипват, без някой да забележи, погиват завинаги.
Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
Щом се дръпнат въжетата на шатрите им, те умират; и то умират без мъдрост.