Job 24

Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?
Понеже времената не са скрити от Всемогъщия, защо онези, които Го познават, не виждат дните Му?
Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.
Едни преместват граници, грабят стадо и го пасат.
Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.
Откарват магарето на сирачетата, вземат в залог говедото на вдовицата.
Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.
Изтласкват бедните от пътя, сиромасите на земята заедно се крият.
Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.
Ето, като диви магарета в пустинята те излизат по работата си, подраняват за грабеж; пустинята им дава хляб и за децата им.
Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.
Жънат фуража си в полето и събират пабиръка от лозето на безбожния.
Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.
Прекарват нощта голи, без дрехи, и нямат завивка в студа.
Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.
Планински дъждове ги мокрят, прегръщат скалата, понеже нямат подслон.
Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.
Други грабват сирачето от майчината гръд и вземат залог от сиромаха.
Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.
Карат голия да си отиде без дреха и които носят сноповете, остават гладни.
Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.
Изстискват масло в оградите им и тъпчат линовете им, но пак са жадни.
Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.
Хора стенат из града и душите на ранените викат, но Бог не им счита безумие.
Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.
Тези са противниците на светлината, не познават пътищата й и не стоят в пътеките й.
Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.
Убиецът става преди светлината, убива сиромаха и бедния, а нощем е като крадец.
Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.
И окото на прелюбодееца чака здрача и казва: Око няма да ме види! — и слага покривало на лицето си.
In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.
В тъмнината се разбиват къщи; а през деня те се затварят, не познават светлината.
Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.
Защото зората за всички тях е смъртна сянка, защото познават ужасите на смъртната сянка.
Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.
Лек е по лицето на водите, прокълнат на земята е делът им, не се обръща повече към пътя за лозята.
De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben.
Както сушата и жегата поглъщат снежните води, така и Шеол — съгрешилите.
De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.
Утробата ще го забрави, червеят се храни сладко с него. Няма вече да се помни и неправдата ще се строши като дърво.
De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.
Онеправдава неплодната, която не ражда, и не прави добро на вдовицата.
Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.
Влачи силните със силата Си; става, и никой не е сигурен за живота си.
Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.
Той им дава безопасност, и те се успокояват, но очите Му са върху пътищата им.
Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.
Възвисяват се за малко, и ги няма; снижават се, и като всички си отиват; отсичат се като глави на класове.
Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?
Сега, ако не е така, кой ще докаже, че лъжец съм, и кой речта ми ще унищожи?