Psalms 17

Modlitba Davidova. Vyslyš, Hospodine, spravedlnost, a pozoruj volání mého; nakloň uší k modlitbě mé, kteráž jest beze vší rtů ošemetnosti.

Молитва Давидова. Вислухай, Господи, правду мою, послухай благання моє! Почуй молитву мою із уст необлудних!

Od tváři tvé vyjdiž soud můj, oči tvé nechať patří na upřímnost.

Від Твого лиця нехай вирок мій вийде, а очі Твої нехай бачать мою правоту!

Zkusils srdce mého, navštívils je v noci; ohněm jsi mne zpruboval, aniž jsi co shledal; to, což myslím, nepředstihá úst mých.

Ти випробував моє серце, навістив уночі, перетопив Ти мене, й не знайшов чогось злого. і роздумував я, щоб лихе з моїх уст не виходило,

Z strany pak skutků lidských, já podlé slova rtů tvých vystříhal jsem se stezky zhoubce.

а в людських ділах, за словом уст Твоїх, я стерігся доріг гнобителя.

Zdržuj kroky mé na cestách svých, aby se neuchylovaly nohy mé.

Зміцняй стопи мої на дорогах Твоїх, щоб кроки мої не хиталися!

Já volám k tobě, nebo vyslýcháš mne, ó Bože silný; nakloň ke mně ucha svého, a slyš řeč mou.

Я кличу до Тебе, бо відповіси мені, Боже, нахили Своє ухо до мене, вислухай мову мою,

Prokaž milosrdenství svá, naději majících ochránce před těmi, kteříž povstávají proti pravici tvé.

покажи дивну милість Свою, Спасителю тих, хто вдається до Тебе від заколотників проти правиці Твоєї.

Ostříhej mne jako zřítelnice oka, v stínu křídel svých skrej mne,

Хорони Ти мене, як зіницю Свою, дочку ока, у тіні Своїх крил заховай Ти мене

Od tváři bezbožných těch, kteříž mne hubí, od nepřátel mých úhlavních obkličujících mne,

від безбожних, що гублять мене, смертельні мої вороги оточили мене!

Kteříž tukem svým zarostli, mluví pyšně ústy svými.

Товщем замкнули вони своє серце, уста їхні говорять бундючно.

Jižť i kroky naše předstihají, oči své obrácené mají, aby nás porazili na zem.

Вороги оточили тепер наші кроки, наставили очі свої, щоб мене повалити на землю...

Každý z nich podoben jest lvu žádostivému loupeže, a lvíčeti sedícímu v skrýši.

із них кожен подібний до лева, що шарпати прагне, й як левчук, що сидить в укритті...

Povstaniž, Hospodine, předejdi tváři jeho, sehni jej, a vytrhni duši mou od bezbožníka mečem svým,

Устань же, о Господи, його попередь, кинь його на коліна! Мечем Своїм душу мою збережи від безбожного,

Rukou svou od lidí, ó Hospodine, od lidí světských, jichžto oddíl jest v tomto životě, a jejichž břicho ty z špižírny své naplňuješ. Čímž i synové jejich nasyceni bývají, a ostatků zanechávají maličkým svým.

від людей рукою Своєю, Господи, від людей цього світу, що частка їхня в цьому житті, що Ти скарбом Своїм наповняєш їхнє черево! Ситі їхні сини, останок же свій для дітей вони лишать.

Já pak v spravedlnosti spatřovati budu tvář tvou; nasycen budu obrazem tvým, když procítím.

А я в правді побачу обличчя Твоє, і, збудившись, насичусь Твоєю подобою!