Job 7

Zdaliž nemá vyměřeného času člověk na zemi? A dnové jeho jako dnové nájemníka.

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Jako služebník, kterýž touží po stínu, a jako nájemník, jenž očekává skonání díla svého:

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Tak jsou mi dědičně přivlastněni měsícové marní, a noci plné trápení jsou mi odečteny.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

Jestliže ležím, říkám: Kdy vstanu? A pomine noc? Tak pln bývám myšlení až do svitání.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Tělo mé odíno jest červy a strupem i prachem, kůže má puká se a rozpouští.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Dnové moji rychlejší byli nežli člunek tkadlce, nebo stráveni jsou bez prodlení.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Rozpomeň se, ó Pane, že jako vítr jest život můj, a oko mé že více neuzří dobrých věcí,

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Aniž mne spatří oko, jenž mne vídalo. Oči tvé budou ke mně, a mne již nebude.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Jakož oblak hyne a mizí, tak ten, kterýž sstupuje do hrobu, nevystoupí zase,

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Aniž se opět navrátí do domu svého, aniž ho již více pozná místo jeho.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

Protož nemohuť já zdržeti úst svých, mluvím v ssoužení ducha svého, naříkám v hořkosti duše své.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Zdali jsem já mořem čili velrybem, že jsi mne stráží osadil?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Když myslím: Potěší mne lůže mé, poodejme naříkání mého postel má:

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Tedy mne strašíš sny, a viděními děsíš mne,

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

Tak že sobě zvoluje zaškrcení duše má, a smrt nad život.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Mrzí mne, nebuduť déle živ. Poodstupiž ode mne, nebo marní jsou dnové moji.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Co jest člověk, že ho sobě tak vážíš, a že tak o něj pečuješ?

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

A že ho navštěvuješ každého jitra, a každé chvíle jej zkušuješ?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

Dokudž se neodvrátíš ode mne, a nedáš mi aspoň polknouti mé sliny?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Zhřešil jsem, což mám učiniti, ó strážce lidský? Proč jsi mne položil za cíl sobě, tak abych sám sobě byl břemenem?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Nýbrž proč neodejmeš přestoupení mého, a neodpustíš nepravosti mé? Nebo již v zemi lehnu. Potom bys mne i pilně hledal, nebude mne.

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”