Job 6

Odpovídaje pak Job, řekl:

Eyüp şöyle yanıtladı:

Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.

“Keşke üzüntüm tartılabilse, Acım teraziye konabilseydi!

Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.

Denizlerin kumundan ağır gelirdi, Bu yüzden abuk sabuk konuştum.

Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.

Çünkü Her Şeye Gücü Yeten’in okları içimde, Ruhum onların zehirini içiyor, Tanrı’nın dehşetleri karşıma dizildi.

Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?

Otu olan yaban eşeği anırır mı, Yemi olan öküz böğürür mü?

Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?

Tatsız bir şey tuzsuz yenir mi, Yumurta akında tat bulunur mu?

Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.

Böyle yiyeceklere dokunmak istemiyorum, Beni hasta ediyorlar.

Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,

“Keşke dileğim yerine gelse, Tanrı özlediğimi bana verse!

Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.

Kerem edip beni ezse, Elini çabuk tutup yaşam bağımı kesse!

Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.

Yine avunur, Amansız derdime karşın sevinirdim, Çünkü Kutsal Olan’ın sözlerini yadsımadım.

Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?

Gücüm nedir ki, bekleyeyim? Sonum nedir ki, sabredeyim?

Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?

Taş kadar güçlü müyüm, Etim tunçtan mı?

Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,

Çaresiz kalınca Kendimi kurtaracak gücüm mü olur?

Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?

“Kederli insana dost sevgisi gerekir, Her Şeye Gücü Yeten’den korkmaktan vazgeçse bile.

Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,

Kardeşlerim kuru bir dere gibi beni aldattı; Hani gürül gürül akan dereler vardır,

Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.

Eriyen buzlarla taşan, Kar sularıyla beslenen,

V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.

Ama kurak mevsimde akmayan, Sıcakta yataklarında tükenen dereler... İşte öyle aldattılar beni.

Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.

O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.

To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,

O dereler için kervanlar yolundan sapar, Çöle çıkıp yok olurlar. Tema’nın kervanları su arar, Saba’dan gelen yolcular umutla bakar.

Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.

Ama oraya varınca umut bağladıkları için utanır, Hayal kırıklığına uğrarlar.

Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.

Artık siz de bir hiç oldunuz, Dehşete kapılıp korkuyorsunuz.

Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?

‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?

Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?

‘Benim için bir şey verin’ Ya da, ‘Rüşvet verip Beni düşmanın elinden kurtarın, Acımasızların elinden alın’ dedim mi?

Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.

“Bana öğretin, susayım, Yanlışımı gösterin.

Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?

Doğru söz acıdır! Ama tartışmalarınız neyi kanıtlıyor?

Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?

Sözlerimi düzeltmek mi istiyorsunuz? Çaresizin sözlerini boş laf mı sayıyorsunuz?

Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.

Öksüzün üzerine kura çeker, Arkadaşınızın üzerine pazarlık ederdiniz.

A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.

“Şimdi lütfedip bana bakın, Yüzünüze karşı yalan söyleyecek değilim ya.

Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.

Bırakın artık, haksızlık etmeyin, Bir daha düşünün, davamda haklıyım.

A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?

Ağzımdan haksız bir söz çıkıyor mu, Damağım kötü niyeti ayırt edemiyor mu?