Job 17

Dýchání mé ruší se, dnové moji hynou, hrobu blízký jsem.

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Jistě posměvači jsou u mne, a pro jejich mne kormoucení nepřichází ani sen na oči mé.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Postav mi, prosím, rukojmě za sebe; kdo jest ten, nechť mi na to ruky podá.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Nebo srdce jejich přikryl jsi, aby nerozuměli, a protož jich nepovýšíš.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Kdož pochlebuje bližním, oči synů jeho zhynou.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Jistě vystavil mne za přísloví lidem, a za divadlo všechněm,

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Tak že pro žalost pošly oči mé, a oudové moji všickni stínu jsou podobni.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Užasnouť se nad tím upřímí, a však nevinný proti pokrytci vždy se zsilovati bude.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Přídržeti se bude, pravím, spravedlivý cesty své, a ten, jenž jest čistých rukou, posilní se více.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Tolikéž i vy všickni obraťte se, a poďte, prosím; neboť nenacházím mezi vámi moudrého.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Dnové moji pomíjejí, myšlení má mizejí, přemyšlování, pravím, srdce mého.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Noc mi obracejí v den, a světla denního ukracují pro přítomnost temností.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Abych pak čeho i očekával, hrob bude dům můj, ve tmě usteli ložce své.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Jámu nazovu otcem svým, matkou pak a sestrou svou červy.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Kdež jest tedy očekávání mé? A kdo to, čím bych se troštoval, spatří?

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Do skrýší hrobu sstoupí, poněvadž jest všechněm v prachu země odpočívati.

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”