Job 30

Nyní pak posmívají se mi mladší mne, jejichž bych otců nechtěl byl postaviti se psy stáda svého.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Ač síla rukou jejich k čemu by mi byla? Zmařena jest při nich starost jejich.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Nebo chudobou a hladem znuzeni, utíkali na planá, tmavá, soukromná a pustá místa.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Kteříž trhali zeliny po chrastinách, ano i koření, a jalovec za pokrm byl jim.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Z prostřed lidí vyháníni byli; povolávali za nimi, jako za zlodějem,

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Tak že musili bydliti v výmolích potoků, v děrách země a skálí.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

V chrastinách řvali, pod trní se shromažďovali,

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Lidé nejnešlechetnější, nýbrž lidé bez poctivosti, menší váhy i než ta země.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Nyní, pravím, jsem jejich písničkou, jsa jim učiněn za přísloví.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

V ošklivosti mne mají, vzdalují se mne, a na tvář mou nestydí se plvati.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Nebo Bůh mou vážnost odjal, a ssoužil mne; pročež uzdu před přítomností mou svrhli.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Po pravici mládež povstává, nohy mi podrážejí, tak že šlapáním protřeli ke mně stezky nešlechetnosti své.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Mou pak stezku zkazili, k bídě mé přidali, ač jim to nic nepomůže.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Jako širokou mezerou vskakují, a k vyplénění mému valí se.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Obrátily se na mne hrůzy, stihají jako vítr ochotnost mou, nebo jako oblak pomíjí zdraví mé.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

A již ve mně rozlila se duše má, pochytili mne dnové trápení mého,

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Kteréž v noci vrtá kosti mé ve mně; pročež ani nervové moji neodpočívají.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Oděv můj mění se pro násilnou moc bolesti, kteráž mne tak jako obojek sukně mé svírá.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Uvrhl mne do bláta, tak že jsem již podobný prachu a popelu.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Volám k tobě, ó Bože, a neslyšíš mne; postavuji se, ale nehledíš na mne.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Obrátils mi se v ukrutného nepřítele, silou ruky své mi odporuješ.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Vznášíš mne u vítr, sázíš mne na něj, a k rozplynutí mi přivodíš zdravý soud.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Nebo vím, že mne k smrti odkážeš, a do domu, do něhož se shromažďuje všeliký živý.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Jistě žeť nevztáhne Bůh do hrobu ruky, by pak, když je stírá, i volali.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Zdaliž jsem neplakal nad tím, kdož okoušel zlých dnů? Duše má kormoutila se nad nuzným.

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Když jsem dobrého čekal, přišlo mi zlé; nadál jsem se světla, ale přišla mrákota.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Vnitřností mé zevřely, tak že se ještě neupokojily; předstihli mne dnové trápení.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Chodím osmahlý, ne od slunce, povstávaje, i mezi mnohými křičím.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Bratrem učiněn jsem draků, a tovaryšem mladých pstrosů.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Kůže má zčernala na mně, a kosti mé vyprahly od horkosti.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

A protož v kvílení obrátila se harfa má, a píšťalka má v hlas plačících.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.