Job 3

Potom otevřev Job ústa svá, zlořečil dni svému.

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

Nebo mluvě Job, řekl:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Ó by byl zahynul ten den, v němž jsem se naroditi měl, i noc, v níž bylo řečeno: Počat jest pacholík.

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Ten den ó by byl obrácen v temnost, aby ho byl nevyhledával Bůh shůry, a nebyl osvícen světlem.

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Ó by jej byly zachvátily tmy a stín smrti, a aby jej byla přikvačila mračna, a předěsila horkost denní.

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Ó by noc tu mrákota byla opanovala, aby nebyla připojena ke dnům roku, a v počet měsíců nepřišla.

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Ó by noc ta byla osaměla, a zpěvu aby nebylo v ní.

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Ó by jí byli zlořečili ti, kteříž proklínají den, hotovi jsouce vzbuditi velryba.

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Ó by se byly hvězdy zatměly v soumraku jejím, a očekávajíc světla, aby ho nebyla dočekala, ani spatřila záře jitřní.

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Nebo nezavřela dveří života mého, ani skryla trápení od očí mých.

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

Proč jsem neumřel v matce, aneb vyšed z života, proč jsem nezahynul?

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Proč jsem vzat byl na klín, a proč jsem prsí požíval?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Nebo bych nyní ležel a odpočíval, spal bych a měl bych pokoj,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

S králi a radami země, kteříž sobě vzdělávali místa pustá,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Aneb s knížaty, kteříž měli zlato, a domy své naplňovali stříbrem.

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Aneb jako nedochůdče nezřetelné proč jsem nebyl, a jako nemluvňátka, kteráž světla neviděla?

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Tamť bezbožní přestávají bouřiti, a tamť odpočívají ti, jenž v práci ustali.

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Také i vězňové pokoj mají, a neslyší více hlasu násilníka.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

Malý i veliký tam jsou rovni sobě, a služebník jest prost pána svého.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Proč Bůh dává světlo zbědovanému a život těm, kteříž jsou ducha truchlivého?

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

Kteříž očekávají smrti, a není jí, ačkoli jí hledají pilněji než skrytých pokladů?

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

Kteříž by se veselili s plésáním a radovali, když by nalezli hrob?

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

Člověku, jehož cesta skryta jest, a jehož Bůh přistřel?

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

Nebo před pokrmem mým vzdychání mé přichází, a rozchází se jako voda řvání mé.

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

To zajisté, čehož jsem se lekal, stalo se mi, a čehož jsem se obával, přišlo na mne.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Neměl jsem pokoje, aniž jsem se ubezpečil, ani odpočíval, až i přišlo pokušení toto.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.