Job 29

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.