Lamentations 5

Rozpomeň se, Hospodine, co se nám děje; popatř a viz pohanění naše.

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Dědictví naše obráceno jest k cizím, domové naši k cizozemcům.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Sirotci jsme a bez otce, matky naše jsou jako vdovy.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Vody své za peníze pijeme, dříví naše za záplatu přichází.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Na hrdle svém protivenství snášíme, pracujeme, nedopouští se nám odpočinouti.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Egyptským podáváme ruky i Assyrským, abychom nasyceni byli chlebem.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Otcové naši hřešili, není jich, my pak trestáni po nich neseme.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Služebníci panují nad námi; není žádného, kdo by vytrhl z ruky jejich.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

S opovážením se života svého hledáme chleba svého, pro strach meče i na poušti.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Kůže naše jako pec zčernaly od náramného hladu.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Ženám na Sionu i pannám v městech Judských násilé činí.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Knížata rukou jejich zvěšena jsou, osoby starých nemají v poctivosti.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Mládence k žernovu berou, a pacholata pod dřívím klesají.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Starci sedati v branách přestali a mládenci od zpěvů svých.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Přestala radost srdce našeho, obrátilo se v kvílení plésání naše.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Spadla koruna s hlavy naší; běda nám již, že jsme hřešili.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Protoť jest mdlé srdce naše, pro tyť věci zatměly se oči naše,

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Pro horu Sion, že zpuštěna jest; lišky chodí po ní.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Ty Hospodine, na věky zůstáváš, a stolice tvá od národu do pronárodu.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Proč se zapomínáš na věky na nás, a opouštíš nás za tak dlouhé časy?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Obrať nás, ó Hospodine, k sobě,a obráceni budeme; obnov dny naše, jakž byly za starodávna.

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Nebo zdali všelijak zavržeš nás, a hněvati se budeš na nás velice?

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.