Job 6

A Job progovori i reče:

Ο δε Ιωβ απεκριθη και ειπεν

"O, kad bi se jad moj izmjeriti mog'o, a nevolje moje stavit' na tezulju!

Ειθε να εζυγιζετο τωοντι η λυπη μου, και η συμφορα μου να ετιθετο ολη ομου εν τη πλαστιγγι.

Teže one jesu od sveg pijeska morskog, i stoga mi riječi zastraniti znaju.

Επειδη τωρα ηθελεν εισθαι βαρυτερα υπερ την αμμον της θαλασσης δια τουτο οι λογοι μου καταπινονται.

Strijele Svesilnoga u mojem su mesu, ljuti otrov njihov ispija mi dušu, Božje se strahote oborile na me.

Διοτι τα βελη του Παντοδυναμου ειναι εντος μου, των οποιων το φαρμακιον εκπινει το πνευμα μου οι τρομοι του Θεου παραταττονται εναντιον μου.

TÓa, kraj svježe trave njače li magarac, muče li goveče kraj punih jasala?

Ογκαται ο αγριος ονος παρα τη χλοη; η μυκαται ο βους παρα τη φατνη αυτου;

Zar hranu bljutavu jedemo bez soli? Zar kakove slasti ima u bjelancu?

Τρωγεται το ανοστον χωρις αλατος; η υπαρχει γευσις εν τω λευκωματι του ωου;

Al' ono što mi se gadilo dotaći, to mi je sada sva hrana u bolesti.

Τα πραγματα, τα οποια η ψυχη μου απεστρεφετο να εγγιση, εγειναν ως το αηδες φαγητον μου.

O, da bi se molba moja uslišala, da mi Bog ispuni ono čem se nadam!

Ειθε να απελαμβανον την αιτησιν μου, και να μοι εδιδεν ο Θεος την Επιθυμιαν μου.

O, kada bi me Bog uništiti htio, kada bi mahnuo rukom da me satre!

Και να ηθελεν ευδοκησει ο Θεος να με αφανιση να απολυση την χειρα αυτου και να με κοψη.

Za mene bi prava utjeha to bila, klicati bih mog'o u mukama teškim što se ne protivljah odluci Svetoga.

Και θελει εισθαι ετι η παρηγορια μου, οτι, και αν καταναλωθω εν τη θλιψει και αυτος δεν με λυπηθη, εγω δεν εκρυψα τους λογους του Αγιου.

Zar snage imam da mogu čekati? Radi kakve svrhe da ja duže živim?

Ποια η δυναμις μου, ωστε να εγκαρτερω; και ποιον το τελος μου, ωστε να υποφερη η ψυχη μου;

Zar je snaga moja k'o snaga kamena, zar je tijelo moje od mjedi liveno?

Μηπως η δυναμις μου ειναι δυναμις λιθων; η η σαρξ μου χαλκος;

Na što se u sebi osloniti mogu? Zar mi svaka pomoć nije uskraćena?

Μηπως δεν εξελιπεν εν εμοι η βοηθεια μου και απεμακρυνθη απ εμου η σωτηρια;

Tko odbija milost bližnjemu svojemu, prezreo je strah od Boga Svesilnoga.

Εις τον τεθλιμμενον ελεος πρεπει παρα του φιλου αυτου αλλ αυτος εγκατελιπε τον φοβον του Παντοδυναμου.

Kao potok me iznevjeriše braća, kao bujice zimske svoje korito.

Οι αδελφοι μου εφερθησαν απατηλως ως χειμαρρος, ως ρευμα χειμαρρων παρηλθον

Od leda mutne vode im se nadimlju, 'bujaju od snijega što se topit' stao;

οιτινες θολονονται εκ του παγου, εις τους οποιους διαλυεται η χιων

al u doba sušno naskoro presahnu, od žege ishlape tada iz korita.

οταν θερμανθωσιν, εκλειπουσιν οταν γεινη θερμοτης, εξαλειφονται απο του τοπου αυτων.

Karavane zbog njih skreću sa putova, u pustinju zađu i u njoj se gube.

Τα ιχνη της πορειας αυτων συστρεφονται καταντωσιν εις το μηδεν και χανονται

Karavane temske očima ih traže, putnici iz Šebe nadaju se njima.

τα πληθη της Θαιμα εθεωρουν, οι συνοδοιποροι της Σεβα περιεμενον αυτους

A kad do njih dođu, nađu se u čudu, jer su se u nadi svojoj prevarili.

Εψευσθησαν της ελπιδος αυτων ηλθον εκει και ενετραπησαν.

U ovom ste času i vi meni takvi: vidjeste strahotu pa se preplašiste.

Τωρα και σεις εισθε ως αυτοι ειδετε την πληγην μου και ετρομαξατε.

Rekoh li vam možda: 'Darujte mi štogod, poklonite nešto od svojega blaga;

Μηπως εγω ειπα, Φερετε προς εμε; η, Δοτε δωρον εις εμε απο της περιουσιας υμων;

iz šake dušmanske izbavite mene, oslobodite me silnikova jarma?'

η, Ελευθερωσατε με εκ της χειρος του εχθρου; η, Λυτρωσατε με εκ της χειρος των ισχυρων;

Vi me poučite, pa ću ušutjeti, u čem je moj prijestup, pokažite meni.

Διδαξατε με, και εγω θελω σιωπησει και δειξατε μοι κατα τι εσφαλα.

O, kako su snažne besjede iskrene! Al' kamo to vaši smjeraju prijekori?

Ποσον ισχυροι ειναι οι ορθοι λογοι αλλ ο ελεγχος σας, τι αποδεικνυει;

Mislite li možda prekoriti riječi? TÓa u vjetar ide govor očajnikov!

Φανταζεσθε να ελεγξητε λογους, ενω αι ομιλιαι του απηλπισμενου ειναι ως ανεμος;

Nad sirotom kocku zar biste bacali i sa prijateljem trgovali svojim?

Τωοντι, σεις επιπιπτετε επι τον ορφανον, και σκαπτετε λακκον εις τον φιλον σας.

U oči me sada dobro pogledajte, paz'te neću li vam slagati u lice.

Τωρα λοιπον ευαρεστηθητε να εμβλεψητε εις εμε, διοτι εμπροσθεν υμων κειται αν εγω ψευδωμαι.

Povucite riječ! Kakve li nepravde! Povucite riječ, neporočan ja sam!

Επιστρεψατε, παρακαλω ας μη γεινη αδικια ναι, επιστρεψατε παλιν η δικαιοσυνη μου ειναι εν τουτω.

Zar pakosti ima na usnama mojim? Zar nesreću svaku okusio nisam?

Υπαρχει αδικια εν τη γλωσση μου; δεν δυναται ο ουρανισκος μου να διακρινη τα διεφθαρμενα;