Lamentations 3

Ja sam čovjek što upozna bijedu pod šibom gnjeva njegova.

RAB’bin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

Mene je odveo i natjerao da hodam u tmini i bez svjetlosti.

Beni güttü, Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

I upravo mene bije i udara bez prestanka njegova ruka.

Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

Iscijedio je moje meso, kožu moju, polomio kosti moje.

Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

Načinio mi jaram, glavu obrubio tegobama.

Beni kuşattı, Acı ve zahmetle sardı çevremi.

Pustio me da živim u tminama kao mrtvaci vječiti.

Çoktan ölmüş ölüler gibi Beni karanlıkta yaşattı.

Zazidao me, i ja ne mogu izaći, otežao je moje okove.

Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, Zincirimi ağırlaştırdı.

Kada sam vikao i zapomagao, molitvu je moju odbijao.

Feryat edip yardım isteyince de Duama set çekiyor.

Zazidao mi ceste tesanim kamenom, zakrčio je putove moje.

Yontma taşlarla yollarımı kesti, Dolaştırdı yollarımı.

Meni on bijaše medvjed koji vreba, lav u zasjedi.

Benim için O pusuya yatmış bir ayı, Gizlenmiş bir aslandır.

U bespuća me vodio, razdirao, ostavljao me da umirem.

Yollarımı saptırdı, paraladı, Mahvetti beni.

Napinjao je luk svoj i gađao me kao metu za svoje strelice.

Yayını gerdi, okunu savurmak için Beni nişangah olarak dikti.

U slabine mi sasuo strelice, sinove svoga tobolca.

Oklarını böbreklerime sapladı.

Postao sam smiješan svome narodu, rugalica svakidašnja.

Halkımın önünde gülünç düştüm, Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

Gorčinom me hranio, pelinom me napajao.

Beni acıya doyurdu, Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

Puštao me da zube kršim kamen grizući, zakapao me u pepeo.

Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, Kül içinde diz çöktürdü bana.

Duši je mojoj oduzet mir i više ne znam što je sreća!

Esenlik yüzü görmedi canım, Mutluluğu unuttum.

Rekoh: Dotrajao je život moj i nada koja mi od Jahve dolazi.

Bu yüzden diyorum ki, “Dermanım tükendi, RAB’den umudum kesildi.”

Spomeni se bijede moje i stradanja, pelina i otrova!

Acımı, başıboşluğumu, Pelinotuyla ödü anımsa!

Bez prestanka na to misli i sahne duša u meni.

Hâlâ onları düşünmekte Ve sıkılmaktayım.

To nosim u srcu i gojim nadu u sebi.

Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

Dobrota Jahvina nije nestala, milosrđe njegovo nije presušilo.

RAB’bin sevgisi hiç tükenmez, Merhameti asla son bulmaz;

Oni se obnavljaju svako jutro: tvoja je vjernost velika!

Her sabah tazelenir onlar, Sadakatin büyüktür.

"Jahve je dio moj", veli mi duša, "i zato se u nj pouzdajem."

“Benim payıma düşen RAB’dir” diyor canım, “Bu yüzden O’na umut bağlıyorum.”

Dobar je Jahve onom koji se u nj pouzdaje, duši koja ga traži.

RAB kendisini bekleyenler, O’nu arayan canlar için iyidir.

Dobro je u miru čekati spasenje Jahvino!

RAB’bin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

Dobro je čovjeku da nosi jaram za svoje mladosti.

İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

Neka sjedi u samoći i šuti, jer mu On to nametnu;

RAB insana boyunduruk takınca, İnsan tek başına oturup susmalı;

neka usne priljubi uz prašinu, možda još ima nade!

Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

Neka pruži obraz onome koji ga bije, neka se zasiti porugom.

Kendisine vurana yanağını dönüp Utanca doymalı;

Jer Gospod ne odbacuje nikoga zauvijek:

Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

jer ako i rastuži, on se smiluje po svojoj velikoj ljubavi.

Dert verse de, Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

Jer samo nerado on ponižava i rascvili sinove čovjeka.

Çünkü isteyerek acı çektirmez, İnsanları üzmez.

Kad se gaze nogama svi zemaljski sužnjevi,

Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

kad se izvrće pravica čovjeku pred licem Svevišnjeg,

Yüceler Yücesi’nin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

kad se krivica nanosi čovjeku u parnici, zar Gospod ne vidi?

Davasında insana haksızlık etmeyi Rab doğru bulmaz.

Tko je rekao nešto i zbilo se? Nije li Gospod to zapovjedio?

Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

Ne dolazi li iz usta Svevišnjega i dobro i zlo?

İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesi’nin ağzından çıkmıyor mu?

Na što se tuže živi ljudi? Svatko na svoj grijeh.

İnsan, yaşayan insan Niçin günahlarının cezasından yakınır?

Ispitajmo, pretražimo pute svoje i vratimo se Jahvi.

Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, Yine RAB’be dönelim.

Dignimo svoje srce i ruke svoje k Bogu koji je na nebesima.

Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrı’ya açalım:

Da, mi smo se odmetali, bili nepokorni, a ti, ti nisi praštao!

“Biz karşı çıkıp başkaldırdık, Sen bağışlamadın.

Obastrt gnjevom svojim, gonio si nas, ubijao i nisi štedio.

Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, Acımadan öldürdün.

Oblakom si se obastro da molitva ne prodre do tebe.

Dualar sana erişmesin diye Bulutları örtündün.

Načinio si od nas smeće i odmet među narodima.

Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

Razjapili usta na nas svi neprijatelji naši.

Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

Užas i jama bila nam sudbina, propast i zator!

Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.”

Potoci suza teku iz očiju mojih zbog propasti Kćeri naroda mojega.

Kırılan halkım yüzünden Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

Moje oči liju suze bez prestanka, jer prestanka nema

Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

dok ne pogleda i ne vidi Jahve s nebesa.

RAB göklerden bakıp görünceye dek.

Moje mi oko bol zadaje zbog kćeri svih mojega grada.

Kentimdeki kızların halini gördükçe Yüreğim sızlıyor.

Uporno me k'o pticu progone svi što me mrze, a bez razloga.

Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

U jamu baciše moj život i zatrpaše je kamenjem.

Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, Üzerime taş attılar.

Voda mi dođe preko glave, rekoh sam sebi: "Pogiboh!"

Sular başımdan aştı, “Tükendim” dedim.

I tada zazvah ime tvoje, Jahve, iz najdublje jame.

Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

Ti oču moj glas: "Ne začepljuj uši svoje na vapaje moje."

Sesimi, “Ahıma, çağrıma kulağını kapama!” dediğimi duydun.

Bliz meni bijaše u dan vapaja mog, govoraše: "Ne boj se!"

Seni çağırınca yaklaşıp, “Korkma!” dedin.

Ti si, Gospode, izborio pravdu za dušu moju, ti si život moj izbavio.

Davamı sen savundun, ya Rab, Canımı kurtardın.

Ti, Jahve, vidje kako me tlače, dosudi mi pravdu.

Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, Davamı sen gör.

Ti vidje svu osvetu njinu, sve podvale protiv mene.

Benden nasıl öç aldıklarını, Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

Čuo si, Jahve, podrugivanje njihovo, sve podvale protiv mene.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Usne protivnika mojih i misli njine protiv mene su cio dan.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Kad sjede, kad ustaju, pogledaj samo: ja sam im pjesma-rugalica.

Oturup kalkışlarına bak, Alay konusu oldum türkülerine.

Vrati im, Jahve, milo za drago, po djelu ruku njihovih.

Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

Učini da srca im otvrdnu, udari ih prokletstvom svojim.

İnat etmelerini sağla, Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

Goni ih gnjevno i sve ih istrijebi pod nebesima svojim, Jahve!

Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.